atıram ki, ölenden sonra mene vefasızlıq etmesin”. (Ateşperestlerin eqidesine göre, müqeddes sayıb perestiş etdikleri ocaq, ölenden sonra onların Hörmüz adlı tanrıya qovuşmalarına yardım edecek). Şeyx onu dinleyib etiraz edir: “Sehv düşünürsen. Çünki alovun ne gücü, ne ağlı, ne de vefası var. Balaca uşaq ocağın üstüne bir ovuc su atsa, alov söner. Bu cür zeif olduğu halda, o sene nece yardım gösterecek? Ocağın üstüne müşk de atsan, necaset de atsan, ferq etmez, her ikisini yandırar. Alovun ağlı hardadır ki, müşkle necaseti ayıra bilsin? Sen yetmiş ildir alova perestiş edirsen, men ise bir gün de ona ibadet etmemişem. Gel, her ikimiz elimizi ona yaxınlaşdıraq. Göreceksen ki, o, hem senin, hem de menim elimi yandıracaq. Ele düşünürsen ki, sen ocağa çoxlu odun qurban versen, ölenden sonra o da sene vefa edecek. Bu dünyada sene vefa etmeyenden o dünyada ne gözleyirsen?” Şeyx Ehmedin sözleri Behrama möhkem tesir edir. Şeyxe bu sözlerle müraciet edir: “Cene üç sual vereceyem. Eger meni qane eden düzgün cavab versen, İslama gelerem. Siz müselmanlar deyirsiniz ki, hamını Allah yaradıb, Allah yaşadır, Allah öldürür ve qiyametde Allah dirildecek. Bunların sebebini mene de. Allah niye bizi yaradıb,
niye bize ruzi verir, niye bizi öldürür ve niye dirildecek?” Şeyx Ehmed cavab verir: “Allah bizi yaradıb ki, Ona ibadet edek. Bize ruzi verir ki, Onu rezzaq (ruzi veren) kimi tanıyaq. Bizi öldürür ki, Onu qehhar (qehr eden, mehv eden) sifeti ile tanıyaq. Bizi qiyametde dirildecek ki, Onun qüdretine ve elmine şahid olaq”. Behram Şeyxin sözlerini dinledikden sonra kelmeyi-şehadeti dile getirib müselman olur. Şeyx Ehmed ise huşunu itirir. Özüne gelenden sonra sebebini soruşanlara deyir: “Behram imana gelende qeybden bir ses eşitdim: “Bu ateşerest yetmiş il alova ibadet edenden sonra imana geldi. Ey Ehmed, bes sen yetmiş il müselmanlıq edenden sonra neye nail olmusan?” Deyilenlere göre, Şeyx Ehmed Herb az yatarmış. Ondan soruşurlar ki, niye geceler yatmırsan? Deyir: “Bir adamın ki,

<< 1 [2] 3 >>