mezun idi.Bir neçe vaxtdan sonra ise esger olacaqdı.Çox kederli idim.Onunla her görüşümüzde göz yaşlarıma sahib çıxa bilmirdim.İçimde qeribe bir boğunaqlıq,nigarançılıq yaranmışdı.Artıq gedişine bir hefte qalmışdı.Görüş üçün sözleşdik.Resul sahildeki skamyamızda meni gözleyecekdi…Onu görür-görmez gözümden axan 2 damla yaş yanağımı islatdı.Elleri ile göz yaşlarımı silib alnımdan öpdü.Men bele gedişlere alışqan deyildim…Men bu qeder kövrek,erköyün deyildim…
Resul ilk defe olaraq menden müemmalı şekilde soruşdu:
-Meleyim sen meni gözleye bileceksenmi?
-Bu ne sualdi?Elbette gözleyecem.- deye qetiyyetle cavab verdim.
Eslinde o da bu sualın meni incitdiyini sezdi.Belke de adi bir sualın mene bu qeder pis tesir ede bileceyini düşünmemişdi.İncikliyimi ona belli etmemeye çalışdım.Axı o 1 illik hesrete doğru gedirdi…
Onsuz çox darıxırdım.Arada zeng edir sesini eşidirdim…ve arada da danışdığımızxatire olsun deye bir-birimize mektublar gönderirdik.Menim esger sevdiyim,sevgilim…Resul bütün yazdığı mektublara Meleyim deye başlayırdı.Zaman keçir,mektublar azalmağa,zengler ise kesilmeya başlayırdı.Men bu gedişata heç bir mena vere bilmirdim.Men ise ona yazmağa davam edirdim.Bir gün esgerimden,Resulumdan bir mektub geldi.Açılmamış o mektub meni o qeder xoşbext edirdiki,mene ele ümidler verirdiki…Bezen fikirleşirem ki,kaş,kaş ele o mektub açılmamış,oxunmamış olaydı.Kaş….kaş….kaş….Mektubda ise bele yazılmışdı:
Salam Melek.(Melek?O heç bir mektubuna bu cür başlamırdı.Mektublarında Meleyim deye başlayardı cümlesine.Artıq ilk cümleni oxuyarken gerisini de texmin edirdim)Ne olar bu sözlerime,yazacaqlarıma göre incime,qırılma,pis olma.(bu menim üçün felaketin xeberçisi idi)Seninle men (seninle men?axı Resul sen hemişe “BİZ“ deyerdin) birlikde çox gözel günler keçirdik.Men bu vaxta kimi heç kimde sende gördüklerimi görmemişem.inan ki,görmeyecemde.Sen her bir zaman ferqliydin.Menimle saatlarca susub o skamyada otura bilirdin,en kiçik şeylere bele sevine bilirdin.Seni gördüyüm o

<< 1 2 3 [4] 5 6 ... 14 >>