- Sabahın xeyir. Tebrik edirem, yene gecikmisen.
- Sabahın xeyir.
- Ne olub? Bu ne sifetdir yene?
- Heç, kefim yoxdur.
- Senin ne vaxt kefin olub ki...

Sevinc cavabın yerine Arzuya ters-ters baxdı.

- Yaxşı, susdum. Kofe istemirsen? Su indi qaynadı, - deye Arzu aranı düzeltmeye çalışdı.
- He, pis olmaz.
- Maşallah, sende de etiraz da yoxdur e.

Arzu ve Sevinc artıq iki ile yaxın idi ki, tercüme merkezinde işleyirdiler. Her ikisi universiteti bitiren kimi, iş axtarışına çıxmışdı ve onları bu tercüme merkezi bir araya getirmişdi. Bu iki il onları çox yaxınlaşdırmışdı, bir-birlerinin en yaxın dostları idiler. İkisi de aralarında heç bir sirr olmadiğını düşünürdü, amma bu ancaq onların düşündükleri idi. Heresinin özüne göre sirri vardı, amma varlığını bele hiss eletdirmemişdiler.

Arzu Sevincden cemi bir yaş böyük, amma danışıqlarına, hereketlerine baxan olsa en azı 6-7 yaş ferqin olduğunu deyerdi. Arzu o qeder hereketlerine, danışığına diqqet eden bir qız, amma Sevinc gencliyin esdirdiyi küleye qapılıb heyatını yaşayanlardandı. Arzu da gözel idi, amma onlar yan-yana durduqda heç kim Arzuya baxmaz, çunki Sevincin ele gözqamaşdırıcı gözelliyi vardı ki, adi yolda gederken bütün nezerler ona yönelirdi. Orta boylu, uzun ve düz zil-qara saçları, göm-göy gözleri, hele bir de onları sürmeyle bezemeyi. Hem de zövqlü geyinerdi. Bir ressamın diliyle gözelliye terif veresi olsaq, “Üzvlerin cemleşib bir yerde ele formalaşmasıdır ki, artıq ona ne bir şey elave etmek, ne çıxarmaq, ne de deyişmek lazım geler”. Ve beli, Sevincin gözelliyi beleydi, bir sözle, meftunediciydi.

Arzu da orta boylu idi, amma Sevincden ferqli olaraq buruq saçlı, qara gözlü idi. O da gözüne sürme çekerdi ve çox yaraşırdı da. Çox da gülerüz qız idi. Onu taniyan demek olar ki, her kes, onun derdsiz biri olduğunu zenn ederdi ve yalnız çox az hissesi onun gözündeki kederi görürdü. Dadmayan bilmez meselesi. Görünür, kederini anlayanlar da o derdi çekibler.

En esası da, Arzu çox

[1] 2 3 ... 20 >>