anlamış deyildim. “Nece yeni? Yoxsa o...”, cümleni tamamlaya bilmemişdim. Nece tamamlaya bilerdim ki, o sözü Kenanıma qarşı nece işlede bilerdim ki?! Hekim, “onun çox ömrü qalmayıb, çalışın bu vaxt erzinde onu incitmeyin, küsmeyin, ona xoşbextlik verin, belke ele bu xoşbextlik onun heyatını biraz daha uzada biler”. Bir sual vermek isteyirdim, cesaret ede bilmirdim, ne qeder çalışırdımsa da, bacarmırdım. Biraz cesaret topladım, “hekim, bes ne qeder...”, cümleni tamamlaya bilmemişdim. Sözler boğazımda düyümlendi, yuxarı çıxmadı, amma hekim meni başa düşmüşdü, “iki-üç ay. O da hele deqiq deyil” dedi. Bunu eşiden kimi ele ağlamağa başladım ki, hıçqırıqlarımı tuta bilmirdim. Hekimler bezen teselli namine cümleler deyirdiler, amma men heç ne eşitmirdim, eşitmek de istemirdim. Bunun ne tesellisi ola bilerdi ki?! Sevdiyim gözümün qabağında tükenir, menim ise elimden heç ne gelmir. Heyatımı vermek ona bir şey qazandıracaqdısa, heç düşünmeden vererdim. Amma yox, teessüf ki, yox. Hekimin otağında belke ele bir saat ağladım.

İki aydan biraz çox vaxt keçmişdi. Artıq ağrıları keskinleşmişdi. Onu bu halda görmek de, meni tükedirdi. Bezen üsyan etmek isteyirdim, amma Kenan bunun çox böyük günah olduğunu ve menim ne olursa olsun, üsyan etmemeyimi demişdi. Şükür, etmedim. Namaza başlamağımı ele çox isteyirdi ki, amma göre bilmedi. Onun... onun bu dünyayla vidalaşmağından texminen iki ay sonra başladım namaza. Deyirdi ki, seven sevdiyiyle cennetde bir olur, biz gözel müselman olmağa çalışaq, inşallah cennetde bir olarıq, - udqunub, sakince “inşallah” dedi, - mene Quran oxumağı da öyredecekdi.
Bir gün tanımadığım nömreden mene zeng geldi, onun bacısı idi. Kenanın xestexanada olduğunu ve meni, ve meni son kez görmek istediyini bildirdi. Onun yanına getdim. Bacısı mene qapının ağzında gözlemeyimi söyledi, anası içerideydi. Biraz sonra anası da çıxdı, anasının ağlamaqdan gözleri şişmişdi. Mene baxdı, “Arzu sensen, qızım?” deye soruşdu. Utandığımdan başımı aşağı eyib, “beli” deye

<< 1 ... 12 13 [14] 15 16 ... 20 >>