sevirdiler, elbetde, Kenan kimisini sevmemek olardımı. Bezen, “hamının düşmeni olur” deyirler, mence onun yox idi. Nece ola bilerdi ki...
Dinimizin qanunudur, defn merasimine qadınlar qatıla bilmezler. Ona göre sonra getdim onun yanına, mezarının yanına. Saatlarla ağladım. Onunla danışdım, daha doğrusu, men danışdım, o dinledi. Men danışdım, o dinledi..., - o anları xatırladıqca, kim bilir, belke de onda ağladığı kimi ağlayırdı, sanki o anları yeniden yaşayırdı, baxmayaraq ki, üstünden iller keçmişdi.

- Ağlama Arzu, inşallah zamanla yene seveceksen ve...
- Ne sevmeyi, Sevinc?, - Arzu onun sözünü yarıda kesdi, - insan heyatda yalnız bir defe esl sevgiyle sevir, ondan sonra ancaq ona benzerlerini axtarır. Gözleri ona benzer, danışığı ona benzer, davranışı ona benzer. Elbetde ki, heç kes onun yerini bir daha vermeyecek, amma en azından onu xatırlatdığı üçün sevirsen...
Sevinc artıq susmuşdu, bütün bunları yaşamadığı üçün bir şey de deye bilmirdi. Meseleni daha da qelizleşdirirdi, ona göre susmağı seçdi.
- Bir neçe gün sonra bacısı zeng etmişdi. Menimle görüşmek istediyini bildirdi. Kenanın mezarına getdikden sonra eve qapanmışdım, çöle çıxmırdım, zenglere cavab vermirdim. Universitete getmirdim. Amma bacısıyla görüşe getdim, çünki bizi bağlayan deyer, Kenan idi. Mene bir hediyye verdi, üstünde de bir yazı. “Arzum menim. Eslinde bu hediyyeni özüm vermek isteyirdim, amma hiss edirem ki, o vaxta qeder dözmeyecem. Ona göre bacıma tapşırdım, bunu sene versin deye. Ad gününü tebrik edirem. Arzu edirem ki, bir neçe il bundan sonra ad gününü sahib olacağın ailenle birge qeyd edesen. Kenan”. Ad günümdü, özümü unutmuşdum, ad günümü nece yadda saxlayacaqdim?! Meyer mene gelen zengler, mesajlar ona göre imiş. Gümüş bir bilerzik, onun mene son hediyyesi, - bele deyib sol elini qaldırdı, qolunda gözel bir bilerzik vardı, - bax bu bilerzik. Onu bu dünyadan köçenedek taxacam.
Ölümüne bir neçe gün qalmış almışdı. Ele ağır veziyyetinde bele meni düşünmüşdü, - bunu deyib

<< 1 ... 14 15 [16] 17 18 ... 20 >>