eslinde. Ağlamaqdan gözleri şişmişdi, ele ağlaya-ağlaya da yerine keçib oturdu. Arzu ona teref yaxınlaşdı, Sevincin elinde bir mektub vardı. Üzerinde “Sevinc” yazılmışdı.

- Bu ne mektubdur bele?, - deye Arzu soruşdu, görünür, meseleni başa düşmeye çalışırdı.
- Seher qapının ağzında tapdım.
Arzu Sevincin elinden mektubu götürdü, ikinci heç tereddüd de etmedi, sanki onun da oxumağını isteyirdi. Arzu mektubu açdı, içerisindeki kağızı oxumağa başladı:

“Sabahın xeyir, Sevinc. Bunu yazmaq mene ne qeder ezab verdiyini bir bilseydin, haradan bilecekdin ki, sen heç meni sevmedin ki. Belke de en çox ilk cümleni yazmaq mene ezab verirdi, çünki hemişe arzu etmişem ki, seher üzüne bir öpücük qondurum ve sen ayılanda deyim, “Sabahın xeyir, Sevinc”. Nesib olmadı, neynek. Taleyimiz beleymiş, menimkinde bir terefli sevmek yazılıbmış.

İki gün bundan evvel mene dostluq teklif etmişdin. Birden-bire onu eşitmek meni çox pis etmişdi, amma men yene de ümidimi itirmemişdim. Senin hele yaşının az olduğunu ve biraz düşünmek istediyini zenn elemişdim. Amma dünene qeder. Çünki bir anlıq başqasını seve bileceyini düşündüm ve fikrimde yanılmadım. Dünen seni teqib etdim, bağışla, amma etdim. Seven insan ağıla gelmeyecek işler görür, daha doğrusu, qelbi ona gördürür. İşden sonra bir oğlanla görüşdün, onun maşınına minib harasa getdiniz. Hemin an sanki donub qaldım, bir anlıq ne edeceyimi bilmirdim, hem de ne ede bilerdim ki, gedib o oğlana “o menim dostumdur, onunla elaqeni kes” demeyecekdim ki.

Sebr etdim. Axşama o mağazanın qarşısında gözledim. Onun olduğunu öyrenmişdim. O geldikde onunla danışmaq qerarına geldim. Yaxşı xasiyyetli bir oğlan idi. Danışdıq, men meseleni izah etdim, o meni anladı. Yox, düşünme ki, onu senden uzaqlaşdırdım, biz sadece danışdıq. Men senin menden bir defelikmi uzaqlaşdığını öyrenmek isteyirdim. Bir çetin sualım vardı, menim üçün çetin, vermeye zorlandığım sual. Amma sonunda verdim, “neçe aydır görüşürsünüz?”. Heç deme dörd-beş aydır. Buna inana

<< 1 ... 16 17 [18] 19 20 >>