çantasını götürüb içerisinden salfet çıxardı. Ehtiyatla gözünü sildi, gözünün qarasını yaymasın deye, - hemişe bele veziyyetde narahat olurdum, tez üzümü çevirirdim, amma aman Allahım, fikrim ona nece yönelmişdise heç mene yaxınlaşan refiqemi de görmedim. Bir-birimize çox da yaxın deyildik, amma onun gözlerine ele baxırdım ki, ele bil etrafımda hereket dayanıb, men de onun gözlerini seyr edirem. Bir de gördüm refiqem meni silkeleyir, “ne oldu? Getmirsen?” deye. Oğlan gülümsedi, men de özümü saxlaya bilmedim, gülümsedim ve oranı terk etdik.

Söhbete başları ele qarışmışdı ki, artıq fincandakı kofeler yeterince soyumuşdu, onlar haqqında düşünen de yox idi. Sadece bura qeder danışmış Arzu götürüb biraz içdi, görünür, boğazı qurumuşdu. Sevinc ise sakit, bir elini çenesine dayaq etmiş, o birini ise dizinin üstüne qoyub indiye qeder her yönüyle tanıdığını zenn elediyi refiqesini dinleyirdi.

- Hemin gün cüme idi, bu ise o demek idi ki, men o oğlanı bir de iki gün sonra göre bilerdim, o da eger görecekdimse. Bu hefte sonu mene zindan kimi oldu, heç kimle danışmır, öz otağıma çekilib hele tanımadığım, hele menim üçün müemma olan o oğlanı düşünürdüm. Saatlarla. Her zaman sevdiyim hefte sonu bu sefer mene ele uzun gelmişdi ki, heç qurtarmayacağını zenn elemişdim. Evdekiler de mendeki deyişikliyi hiss elemişdiler. Heç yemek de yemirdim. Bir maraqlı hadise de olmuşdu, - bunu deyerken Arzunun üzünde tebessüm oyandı, - axşam yemeyine oturmuşduq, anamın diqqeti mendeydi, men ise öz xeyallarımda. Birden anam, heç gözlenilmeden, “Qızım, yoxsa aşiqmi olubsan?” deye soruşdu. Mense, “ana, bunu haradan çıxardın?” deye soruşdum. Gülerek, “artıq on beş deqiqedir ki, supu çengelle yemeye çalışırsan” dedi, - bunu deyib güldü, Arzunun güldüyünü gören Sevinc de gülmeye başladı.
- Tesevvür edirem, - deye de söz atdı.
- O qeder utanmışdım ki, heç ne deyeceyimi bilmedim, - deye hekayesini neql etmeye davam edirdi, - qıp-qırmızı olmuşdum, yaxşı ki, atam müdafiyeye gecikmedi, “işin

<< 1 ... 4 5 [6] 7 8 ... 20 >>