olmasın qızla, insanın arada fikri dağınıq olur”.

Ne qeder bitmek bilmeyen iller kimi gelse de, o hefte sonu da bitdi. Bazar ertesi en sevdiyim donumu geyindim, güzgünün qabağında o qeder vaxt keçirmişdim ki, saata baxanda artıq gecikeceyimi anladım. “Olsun da, iki ilde bir defe, heç ne demezler”, deye düşündüm, düzdür heç ne demezdiler, çünki iki il erzinde ilk defe idi ki, derse gecikecekdim. Anam axırda demek olar ki, meni evden zorla çıxardı. Hele de yadımdadır, derse düz 20 deqiqe gecikmişdim, müellim üzüme baxdı ve “keç otur Arzu, eslinde derse gec geleni götüren deyilem, amma sen, bilirem geciken qız deyilsen, yeqin yeterli sebebin olub, keç qızım” dedi. İlk defe olaraq heç bir derse qulaq asmadım, bütün fikrim ondaydı, daha doğrusu, onu bir daha görmek xoşbextliyine nail olacammı, deye düşünürdüm.

Onu heç tanımırdım, hansı bölmede, hansı fakultede oxuduğunu. Belke heç burada da oxumurdu. Kiminse yanına gelmişdi. O zaman ağlıma gelen bir düşünce ise meni tamam yandırıb-yaxırdı: belke sevgilisinin yanına ve ya daha dehşetlisi, nişanlısının yanına gelmişdi?! Menim vaxtım bunları düşünmekle keçerken, günorta oldu. Hemişeki kimi refiqelerimle bufete düşdük. Onlar da mendeki ferqi hiss elemişdiler, amma heç ne demediler. Heç kes yemek istemirdi, ona göre hereye bir çay ve peçenye götürdük. Qızlar deyib gülür, çaylarını içirdiler, mense bir terefe zillenib baxır ve xeyallara dalırdım. Her defe yanımda oturan refiqem “Ay qız çayını iç, birazdan ders başlayacaq” deyende fincanı götürüb bir udum içib masanın üstüne qoyurdum. Birden Kenanı gördüm, bufetden çıxırdı, dostları ile, belke de qrup yoldaşları idi, deyib güle-güle. O an biraz pis oldum, yeni men onun yadında heç qalmamışammı, amma çıxarken gözlerini gördüm, çox qemli gözleri vardı, üç gün evvel gördüyüm gözler deyildi sanki, belke de mene ele gelirdi. Amma o meni görmedi. Artıq bir şeyden demek olar ki, emin idim, o, bizim universitetde oxuyurdu.

Son ders idi, hele bitmeyine 15 deqiqe qalmış men

<< 1 ... 5 6 [7] 8 9 ... 20 >>