hazır idim, fikrim ders biten kimi çıxmaq ve refiqemi universitetin çıxışında gözlemek idi. Zengin vurulmasıyla menim otaqdan çıxmağım bir olmuşdu. Bir onu bilirem ki, çıxarken her kes mene baxırdı, çünki indiye qeder heç kes meni bu halda görmemişdi, hele sinifden en tez çıxmaq, amma menim heç vecime de deyildi, düşündüyüm tek şey, eve getmeden onu bir daha görmek idi. Ele ona göre de tez çıxışa teref getdim, gederken hemişe eve bir getdiyim refiqem zeng etdi, bir anlıq onun orada gözlediyini düşündüm, telefonu götürmek istemirdim, amma sonra götürdüm, biraz gec geleceyini söyledi, hemişe telesdirdiyim halda, bu defe qeyri-ixtiyari sevinerek “narahat olma, işini gör, gözleyirem” dedim. Telefonu çantama qoyarken halımdan biraz utandım, amma sonra onu görerken durduğum yeri görüb ora teref yeridim, biraz evvelki utancımdan heç ne qalmamışdı.

Çıxışa yaxınlaşarken onun keçen hefte durduğu yere teref baxdım, aman Allahım, o yene oradaydı ve gözüyle neyse axtarırdı. Hemin an özüm de bilmeden bunları fısıldamışdım: “inşallah meni gezir”. En çox da cüme günü dayandığım yere baxdığı üçün özümü buna inandırmağa çalışdım. Özüme inana bilmirdim, ağlım “yerinde dur!” deyirdi, qelbim ise keçen defe dayandığım yere yönlendirirdi. Qelbime qulaq asdım, ele ora yönelmişdim ki, o da meni gördü. Bir anlıq durdum, artıq bir-birimize baxırdıq, mene baxıb tebessüm etdi, men de qeyri-ixtiyari tebessüm etdim. Orada deqiq ne qeder vaxtın keçdiyini bilmedim, amma bir onu bilirem ki, refiqem gelene kimi biz orada baxışdıq, bezen men utanıb gözümü çekirdim, bezen de o. Amma mene teref yaxınlaşmağa cesaret ede bilmirdi. Yene keçen defeki kimi, refiqemin silkelemeyi ile özüme geldim. “Ay qız, telefona niye cavab vermirsen?” deye de soruşdu, mense, “bağışla, telefon sessizdeydi, xeberim olmayıb”, “Mense senin telefonunun zengine teref yönelib tapdim seni bu qarma-qarışıqlıqda”.

Yaxşı ki, yolda heç ne demedi. Men yalnız eve çatanda gördüm ki, doğrudan da telefonum sessizde deyildi. Bütün

<< 1 ... 6 7 [8] 9 10 ... 20 >>