fısıldadım. O gülmeye başladı, bir anlıq neye güldüyünü anlamadım, sonra başa düşdüm ki, heç deme men de onun özü haqqında verdiyi melumatları demişdim, ancaq daha qısa şekilde. Qızardımsa da, men de güldüm. Sonra biraz ordan-burdan söhbet elemeye başladı. Niye ordan burdan deyirem, çünki heç ne yadımda deyil. O danışırdı, men ise ona baxırdım, meni ele ovsunlamışdı ki, belke de yanımda top atsaydılar heç xeberim de olmazdı. Hemin an heç başqa şeyden xeberimin olmağını da istemirdim. Biraz danışdıqdan sonra, “refiqen, deyesen, seni gözleyir” dedi. “Gözlesin” – dedim gözlenilmeden, dediyime inana bilmirdim, yene qızardım, başımı aşağı eydim. O tebessüm etdi. Sonra birden “olar sizden bir şey soruşum?” dedim, o ise, “Elbetde, buyurun”. “Niye menimle tanış olmaq qerarına geldiniz?” – bu sualı nece verdiyime özüm de inana bilmirdim, utandım. Mene baxdı, tebessüm etdi ve yalnız bir cümle işletdi: “Yaşadığım bu hefte sonunu bir de yaşamayım deye”, - burada dayandı, udqundu. Görünür hemin anları yada salmaq onu daha da kederlendirirdi. Sevinc ise maraqla dinleyirdi, çünki hele de ona neyin bele acı verdiyini anlamamışdı, - yeni o da menim çekdiklerimi çekibmiş. O da hefte sonu boyu meni düşünübmüş. O cümleni eşiden kimi, ayaqlarım esmeye başladı, yıxılmayım deye ona tutundum, o ise meni tez qavradı, yıxılmağa qoymadı, ardından da “Yaxşısan?” deye soruşdu telaşla, “he, yaxşıyam, narahat olmayın”, men bele deyen kimi o qızardı. Yeqin istemeden mene “sen” deye müraciet etdiyi üçün, çünki men yene de “narahat olmayın” demişdim. Sonra sağollaşdıq, refiqemle getdik eve. Yol boyu sual ateşine tutuldum, yazıq refiqem heç bir suala cavab ala bilmedi. Yol boyu gözlenilmeden ele tebessüm edirdim ki, etrafdakılar deli olduğumu zenn edirdi.

Bunu deyib dayandı, sanki daha danışmaq istemirdi. Buza dönmüş kofesinden bir udum da aldı.
- Çox ne deyib başını ağrıdım...
- Yox, ne baş ağrıtmağı, - deye Sevinc Arzunun cümlesini yarımçıq qoydu - bayaqdan bütün fikrim sendedi, o fikir

<< 1 ... 8 9 [10] 11 12 ... 20 >>