Denizde batmış gemiden ancaq bir nefer xilas olur ve o, kiçik bir adaya düşür. ALLAHa dua edir ki, ona yardım etsin. Ancaq günler keçir ve heç kes ona yardım üçün gelmir. Nehayet yorulur ve taxtalardan özüne kiçik bir daxma düzeldir. Bütün xilas etdiyi eşyaları ora daşıyır. Bir gün yemek axtarmaq üçün gedir ve qayıdan zaman görür ki, daxması alışıb yanır. İçerisinde olanların hamısı kül olur. Çox teessüf ki, her neyi vardısa yanıb kül olur. Bu menzerini görüb çox narahat olur ve yerinde quruyub qalır. Ellerini göye qaldırıb feryad çekir: “ALLAHım, Sen nece razı oldun ki, menimle bele reftar edesen?”.
Hemin günün sabahısı bir gemi sesine yuxudan ayılır. Gemi onu xilas etmek üçün gelmişdi. Kişi onu xilasedenlerden soruşur: “Siz haradan bilidiniz ki, men burdayam?” Onlar deyirler: Biz senin bize alov ile verdiyin elameti gördük”.
O zaman ki, veziyyetin xarab olduğunu zenn edirik, hövselesizlik edib, üsyan edirik. ALLAH bu eziyyet ve çetinlikle bizi imtahana çekir ve hetta üsyan etsek bele, yardım eli hemişe üzerimizdedir.
Ona göre sebir etmeyi öyrenmeliyik. Bir çetinlikle qarşılaşan zaman ALLAHa tevekkül etmişikse, Ona etimad etmeliyik. Çünki O, bizleri anamızdan da çox sevir…