ayiq deyil
yardan giley...”
Onun çalışdığı bankla
üzbeüzdeki parkın
arasından bir yol keçirdi.
Ona göre de Niyazi eve
getmezden önce yolunu
parkdan salmaq, may
ayının temiz ve serin
havasında oturaraq bir az
qezet oxumaq qerarına
geldi ve sağına-soluna
baxaraq yolu keçdi.
Ayın bu vaxtları günün
altında isti, kölgede ise
çox serin olur, adam
bilmir, penceyini elinde
tutsun, yoxsa eynine
geyinsin. Niyazi penceyini
çıxarıb qolunu üstüne aldı,
yenice yarpaqlayan
ağacların qotur kölge
saldığı skamyada oturdu
ve penceyinin qoltuq
cibine qoyduğu qezeti
çıxardı. Eslinde o bu
qezetdeki xeberleri hele
seher-seher oxumuşdu,
indi de köşeleri,
reportajları oxuyacaqdı.
Park demek olar ki, boş
idi. 30-40 metr o terefdeki
skamyada iki qadın oturub
söhbet edirdiler,
qarşılarındakı meydançada
ise 5-6 yaşlı iki uşaq guya
ki, futbol oynayırdılar,
topu vurur, dalınca qaçır,
çatır, yene vurur, yene
topu qovub tutmaq
isteyirdiler.
Niyazi nezer yetirdiyi
meqalenin birini bitirib
ikinciye keçende
uşaqlardan birinin
vurduğu rezin top
dığırlana-dığırlana ona
teref geldi ve onun
oturduğu skamyanın
yanından adlayaraq
çemenliye getdi. Uşaqlar
çığırışa-çığırışa, bir-birini
iteleye-iteleye topa teref
qaçdılar, skamyanın
yanından ötdüler, ancaq
sesleri qefilden xırp kesdi.
Niyazi gözünün ucuyla
onsuz da qaçan uşaqları
izleyir, onların hansınınsa
bu saat yıxılacağını
gözleyirdi, ona göre de
ister-istemez skamyanı
ötüb çemenlikdeki topu
götürmek isteyen
uşaqlara baxdı.
Uşaqların topu
çemenlikde, ağacın
dibinde ölü kimi uzanmış
bir adamın ayağının
altındaydı. Uşaqlar bu
adamdan qorxmuşdular
ve hele de qorxur,
yaxınlaşıb topu
götürmeye cüret
etmirdiler.
Adam 55-60 yaşlarında,
arıq, sümüklü, saçları
dağınıq, saqqallı bir
kişiydi, ezilmiş penceyi ile
uzanmışdı, mürgüleyirdi.
- Bu kimdir? – deye
uşaqlardan biri Niyaziye
baxa-baxa, ondan kömek
gözleyerek soruşdu.
Niyazi onu cüretlendirdi:
- Qorxmayın, bomjdur,
yatıb,

[1] 2 3 ... 7 >>