radioda
herden oxutdururlar. He,
ne deyirdim? – Kişi bir
anlıq tutuldu, alnını
ovuşdurdu ve elave etdi: -
O Sedi Şirazinin bir misrası
var, deyir, “Sedi, sene layiq
deyil yardan giley, ey
bivefa”...
Kişi susdu, boşluğa baxdı,
gözleri yol çekdi, sonra
davam etdi:
- İndi onun sözü olmasın,
bu Sediye de layiq deyil
bezi şeylerden danışmaq.
Karoçi... Ağzında on dörd il
deyirsen. Sağlam,
içmeyen, çekmeyen adam
girir türmeye, ordan alkaş,
neşexor kimi çıxır. Gelib
görürsen, bütün heyatın
puç olub gedib. Gerek
gedib bir terefde pasledni
çasını gözleyesen...
Niyazi yene ne deyeceyini
bilmedi. Belke de heyatı
korlanmış bu adamı daha
yaxşı işe düzeltmek, daha
şeraitli qalacaq yer teşkil
etmek mümkün idi, amma
onun itirilmiş illerini heç
kes ona vere bilmezdi.
Altmış yaşının astanasında
o, yeniden aile qurası
deyildi, üstelik, xestehal
ve heyatdan elini üzmüş
durumdaydı.
Qısa pauzadan sonra Sedi
kişi uzun çeken mehbes
heyatından maraqlı hesab
etdiyi hadiseleri danışdı,
dustaqların bir-birine,
reislere münasibetinden
behs etdi. Niyazi bu kimi
hadiseleri çox eşitmiş,
oxumuşdu, bilirdi. Ancaq
Sedi kişinin söhbetinde bir
ifade onun xoşuna geldi.
Sabiq mehkum dedi ki,
yalan sözdür, türme heç
kesi islah etmir, eksine,
mehv edir.
Bir az da yanaşı oturdular.
Susdular. Menasız
mövzularda danışdılar.
- İçkiyle aran necedir? –
Niyazi ona içki pulu
vermek qesdiyle soruşdu.
- Çox pis. Türmede napitok
içe-içe qaraciyerimizi de
becerdik. İndi heç düz-
emelli pive de içe
bilmirem. Amma arada
uşaqlar getirir, neşe-zad
çekirem. Yoxsa tablaşmaq
olmaz. – O susdu ve
rişxendle elave etdi. –
Yeqin ki, bir şey qalmayıb.
Bir gün top oynayan
uşaqlar gelib burda meni
tapacaqlar ve qışqıracaqlar
ki, mama, burda bir bomj
ölüb. “Umer kakoy-to
bomj” deyecekler.
Niyazinin ovqatı tamam
pozuldu, hiss etdi ki,
qalxıb getmese, tamam
pis olacaq. Amma birden-
bire durub Sedi kişini terk
etmek de arına geldi. Bir
müddet

<< 1 ... 4 5 [6] 7 >>