Dilәfruzun işıq mәsәlesindә müәllimi naһaq danladığını körende özünü saxlaya bilmәdi:
— Heç dexli var mәtlәbә?!—deyә üzünü yana tutub deyindi. Yaxşı ki, Dilәfruz xanım eşitmәdi.
Müәllim һövsәlәdәn çıxmadan deyirdi
—Axı, menim tәqsirim nәdir ki, işığınız bizim һәyәtә düşür. Mәn ki, bunu sizdәn xaһiş elәmәmişәm. Mәnim öz işığım özümә besdir!
—Hә? İndi bele oldu? Eybi yoxdur! Heç eybi yoxdur! Gö-rürsәn!..
Müәllim yenә nә isә demәk istәdi. Bu an Dilәfruz pәncrәlәri elә çırpdı ki, şüşәlәri cingildәdi. Saleһ müәllim narazı һalda әvvәlcә Rәһmana, sonra isә örtülәn şüşәbәndә baxıb başını bulaya-bulaya çıxanda, Mәmmәd әlindәki kәrpic parçasını onun dalınca tulladı vә tez evә qaçdı.
Müәllim bircә addım gec tәrpәnsәydi, kәrpic başını yaracaqdı.
Oğlunun bu «qoçaqlığını» görәn Dilәfruz fәrәһlә uşağa baxdıqdan sonra:
—Mamulya!...—deyә ona tәrәf yüyürәn Mәmmәdi bağrına basıb öpdü.
Dilәfruz çayını içdikdәn sonra süfrәni yığışdırmağı әrinә tapşırıb paltarını deyişmeye başladı. İndi Dilәfruz paltarını dәyişmәkdә olsun, biz namәһrәmlәr dә üzümüzü yana çevirib söһbәtimizә başlayaq...
Dilәfruzun pasportunda da, zaqsın verdiyi kәbin kağı-zında da qırx üç yaşı tamam olmuşdu. Ancaq arvad qocalmaq istәmir, һәmişә çavan qalmağı, özünü qızlara, gәlinlәrә tay tutmağı sevirdi. Düz dörd ildi ki, һәr yerdә, һamıya otuz sәkkiz yaşında olduğunu söylәyirdi. Keçәn ay, başda Dilәfruzun refiqәlәri olmaqla, bütün qoһumlar, tanışlar «otuz doqquz yaşa qәdәm qoyduğu üçün» ona cürbәcür qiymәtli şeylәr gәtirib tәbrik etmişdilәr.
Dilәfruz başqalarının nәzәrindә gözәl görünmәk üçün һәmişә al-әlvan bәzәnib-düzәnәrdi. O, çox çәtinliklә dә olsa, saçlarını saman kimi sarı rәngә saldırmışdı. Vaxtilә boz olan enli qaşlarını nazildib qaraltmışdı. Әvvәllәr gözә görünmәyәn seyrәk kirpiklәrinә o qәdәr sürmә çәkmişdi ki, sanki onlar uzanmışdı. Әtli yanaqlarını әnlik-kirşanla doldurmuşdu. Sifәtinin qalan һissәsi dәyirmandan çıxmış adamların üzü kimi idi. Bir sözlә, Dilәfruzun zaһirdә iki gözündәn

<< 1 ... 9 10 [11] 12 13 ... 210 >>