tanışlıqdan sonra Adil ona bele ad vermişdi. Lakin yoldaşları Adildәn qabaq onun adını «professor Boris Vasilyeviç» qoymuşdular.
Borisin çarpayısının başı üstündәn bir qız şekli asılmışdı. Nefttexnoloji fakültәdә oxuyan bu moskvalı qız Borisin canı-ciyәri Nataşa idi. Nataşa o qodәr dә gözәl deyildi: qısa, sarı saçları, arıq sifeti, xırda gözlәri vә fındıq kimi balaca burnu vardı. Әgәr Nataşaya Borisin gözü ilә baxsaq, ondan gözәl ikinci bir qız tәsәvvür etmәk çәtindi. Elә bir-birini yaxşı tapmışdılar. Mәgәr Boris çox yaraşıqlı idi? Mәsәlә gözәllikdә deyil, ürәk tәmiz olsun!
Hәr tәnәffüsdә görüşmәlәrinә baxmayaraq, Nataşanın adı Borisin dilindәn düşmәzdi. İş o yere çatmışdı ki, һәrdәn Boris yataqxanada olan oğlan yoldaşlarına da «Nataşinka» deyәrdi.
Borisin bir pis xasiyyәti vardı: һәddindәn artıq sәliqәsiz vә pinti idi. İxtisasından kәnar kitabların mütaliәsilә o qәdәr mәşğul olardı ki, özüne baxmaqa, üst-başını qaydaya salmaqa, dәrs lәvazimatını seliqә ilә saxlamağa әһәmiyyәt vermәzdi. Yataqxanada pәncәrәlәrә, stolların, dolabçaların üstünә, paltar şkafına—һara baxsaydın Bornsin şeylәrini görәrdin. Hәr iki gündәn bir gaһ qәlәmini itirәr, gaһ müһazirә yazdığı dәftәrini axtarar, gaһ da kepkasını һarda qoyduğunu unudub yataqxananı әlәk-vәlәk elәrdi. Belә һallarda Boris yuxudan duran kimi yoldaşlarından һәr һansının gözünә dәyәn qәlәmini götürәr, kepkalardan da birini başına basıb dәrsә yollanardı. Bu da mümkün olmayanda soyuğa, yağışa әһәmiyyәt vermәzdi; gödәk paltosunun yaxalığını qaldırıb, başıaçıq yataqxanadan universitete qaçardı. Yoldaşlarını özünә güldürmәk üçün «başımı soyuğa öyrәdirәm, canıma xeyri var», deyәrdi. Boris ancaq Nataşakilә gedib-qayıdandan sonra bir balaca sәliqәyә düşәrdi. Qız onun köynәyini, qalstukunu ütülәr, pencәyinin qırılmış düymәlәrini tikәr ve һәmişә dә üzünü danlardı.
—Borya, һeç bilmirәm bu pintilikle sәndәn nә һüquqşünas olacaq!
—Sözündә bir az һәqiqәt var. Nataşacan, ancaq bu işdә mendәn çox sәn taqsırkarsan.
—Mәn nә

<< 1 ... 100 101 [102] 103 104 ... 210 >>