kölgәsindә әyleşәn qarı nevәsinin başını qucaqına alar, titrek barmaqlarını onun qıvrım, xurmayı saçları arasında kezdare-kәzdiro şirin na-qıllar, maraqlı әfsanolәr seylәrdi. Adpl nenesinin nәfesindәn anasının әtrini duyar, onun danışığından anasının sәsini eşidәrdi

Qarı cüme axşamları Adilden gizli Nergizin qәbrini ziyarәtә gederdi. Qoca ananın taqәtdәn düşmüş üzgün ürәyi bu ağır derde döze bilmezdi. O, gözleri şişincәyedek һәzin-һәzin ağlardı. Eve qayıdanda onun qemgin sifetinden eһvalatı duyan Adilin kiçik qelbinin yarası tәzeden sızıldamağa başlardı.
Rehman oğlunun xaһişile Nergizin şәklini böyütdürüb, evin yuxarı başında divardan asmışdı .Adilin çarpayısı bu şәklin altında idi. O, һәr gecә yerinә uzanan kimi yarımqaranlıq otaqda gözlerini anasının әksinә dikib üreyindә saatlarla onunla danışardı. Adilin nezerindә bu şәkil һerәkete geler, onun dodaqları tәrpәner, danışar ve gülümserdi...
Rәһmanı isә bu vaxt tamam başqa bir şey düşündürürdü. O, müһaribeden öz canını salamat saxlamaq üçün gecә-gündüz yollar axtarırdı.
Bu qayda ilә bir müddәt ötdü. Reһman demir yolunda qulluğa girdi. Bundan sonra atası tez-tez sәferdә olduğundan Adil evdә nenesilә qalardı.
Çox çәkmәdi ki, qarı da xәstәlәnib yorğan-döşәyә düşdü vә iki һefte sonra ömrünü nevәsinә, nәvәsini ise Rәһmana tapşırıb gözlәrini yumdu...
Dәmir yolunda Rәһmanın işi pis getmirdi. O, nә müһaribәnin gurultularını eşidir, nә dәһşәtlәrini duyur, nә dә çörәk, yavanlıq dәrdi çәkirdi. Hәlә üstәlik sevdaya da düşmüşdü; necә deyәrlәr, bir könüldәn min könülә bir qadına vurulmuşdu. O bu barәdә iki-üç dәfә Adilә dә eşitdirmişdi: «Oğlum, indi gәrәk bir elә arvad xeylağı tapaq ki, bu evin işini görsün. Sәnin dә, mәnim dә paltarımı yusun, çayımızı, çörәyimizi һazırlasın».
Atasının bu sözleri Adilә qәribә gәlsә dә, narazılıq etmәmişdi. Doğrudan da, evin işini görmәyә bir adam lazımdı. Lakin Adil һәmin adamın kim olacağı, onunla necә rәftar edәcәyi barәdә düşünmәmişdi. Әgәr Adil bununla maraqlansaydı, Rәһman

<< 1 ... 12 13 [14] 15 16 ... 210 >>