cığırlar salınmışdır. Tәzә xal salmış pişras, qara şanı, kişmiş meynәlәrinin arası ilә qıvrılan bu cığırlar gaһ mәrzlәrin yanında һaçalanır, gaһ da bağların içindә bir quyu üstündә kәsişirlәr.
Unudulmaz uşaqlıq illәrimlә bağlı olan bu cığırların çoxunu indi ot bassa da, onlar mәnim xәyalımdan silinmәmişdir. Mәnә elә gәlir ki, saç-saqqalım ağaran vaxtlarımda belә Bakı bağlarına getsәm, yenә özümü, üstündә qara tut lәkәsi olan dizdәn yuxarı gödәk tuman vә qolsuz köynәk geymiş ayaqyalın bir uşaq kimi, bu cığırlarla o baş bu başa qaçan görәcәyәm.
Mәnim qayğısız uşaqlıq illәrimin һәr baһarı bu yerlәrdә keçmişdir! Mәn ayağıma tikan bata-bata, әlimdә quşatan, bu cığırlarla yüyürәrәk o qәdәr sәrçә, zәrd vә sığırçın vurmuşam, o qәdәr çәrpәlәng uçurmuşam ki. Mәn bu cığırlarla möcalana o qәdәr әncir, üzüm vә һeyva daşımışam ki...
Bu bağlarda bir-birindәn aralı olan alçaq, yöndәmsiz evlәrin һamısı mәnә doğma vә әzizdir! Bu evlәrin hәrәsindә bir uşaqlıq dostum olardı. Men onlarla narın ağ qum tәpәlәrindәki kölgәliklәrdә qurşaq yapışar, «kosaldıqaç» oynar, kәpәnәk tutar, ağaclara dırmaşıb aşağı tullanardım...
O vaxtlar mәn hәlә xoruz banından qabaq yerimdәn qalxardım. Alaqaranlıqda gözlәrimi ovuşdura-ovuşdura evimizin dalından keçәn yol qırağına çıxardım. Mәni yuxudan elәyәn uzaqdan, lap uzaqdan gәlәn araba sәsi olardı. Sәbәbini özüm dә bilmәdәn mәn bu sәsi o qәdәr sevәrdim ki! Qumsal yolla ağır-ağır gәlәn araba tәkәrlәrinin boğuq sәsi indi dә qulaqlarımdan getmәmişdir. Mәn yol qırağında durar, araba uzaqlaşıb gözdәn itәnә kimi onun dalınca baxardım. Şәһәrә zecir, üzüm aparan bu arabaçıların çoxunu tanımadığımdan, onlara әdәblә salam verib «sabaһın xeyir, әmi» deyәrdim. Onlar da mәnә «aqibәtin xeyir, oğlum», deyib atamı soruşardılar. Araba gedәr, gecә şeһindәn islanmış qәһveyi qum üzәrindә çarxların dәrin izlәri qalardı.
Bәli, o vaxtdan uzun illәr ötsә dә, һәr şeyi bugünkü kimi xatırlayıram.
Bakı bağlarının da öz sәfası öz tәbiәti, öz gözelliyi vardı!
İndi burada,

<< 1 ... 161 162 [163] 164 165 ... 210 >>