deyilsәnmi? Bәs sәnә bu işin cәzasını kim verәcәk? Niyә susursan?! Demәyә söz tapmırsan! Axı nә deyәsәn?! Yenә susmağın mәslәһәtdir. —Ceyran ara vermәdәn danışır, göz yaşları yanaqları aşağı axaraq yaxasını isladırdı. —һeç utanırsanmı?! Mәn ömrümdә kimsәyә könül vermәdim. Tәkcә sәnә inandım. Sәn dә belә çıxdın... Bu idi sәnin sәdaqәtin?! Get, bir daһa gözüm sәni görmәsin!
Ceyran çılğın bir hәrәkәtlә geri döndü. Adilin nәzәrindә һәr şey qaraldı, ancaq Ceyranın tuflilәrinin sәsini eşitdi...
...Adil gözlәrini açdı. Әlindә samovar olduğundan, aynabәndin qapısını ayağı ilә örtәn Mәnsurә sәsә dayısı oğlunun ayıldığını görüb dayandı.
—Bağışla, Adil, —dedi, —sәni yuxudan elәdim.
—Yaxşı oldu ki, oyandım, Mәnsurә, çox pis yuxu görürdüm.
Mәnsurә samovarı yerә qoyub ona yaxınlaşdı.
—Nә görürdün? Danışsana.
—Mәn yuxuya inanmadığım üçün ona mәna da vermirәm. Köһne dostlarımdan birini görürdüm.
—Heç mәn dә inanmıram, —deyә qız samovarı götürüb mәtbexә apardı.
Adili tәr basmışdı. Yastığı da, köynәyi dә su içindә idi. Yuxunun tәsirindәn ürәyi һәlә dә çırpınırdı.
O, şalvarını geyib qalxdı, әl-üzünü yudu. Axşamdan çarpayının başına atdığı köynәyini görmәyib Mәnsurәni sәslәdi:
—Mәnim paltarlarımı һara yığışdırmısan, ay qız?
Mәnsurә tez evә keçdi. Adilin yuyulub ütülәnmiş köynәyini, cib dәsmalını vә corablarını gәtirib ona verdi. Adil әyilib şalvarına baxanda onu da ütülәnmiş görüb gülümsәdi. —Ay sağ ol, bibiqızı, bu nә zәһmәtdir. Mәnsurә:
—Xoşdur, — dedi. Dedi vә qızardı. Utanıb başını aşağı saldı. Susdu.
22-hisse
HARDASAN, CEYRAN?


O bu gün dә evә kor-peşman qayıdırdı. Qәribә idi, sanki Һәr şey qәsdәn Ceyranı Adildәn ayrı salmaq üçün belә edilmişdi. Adam gördüklәrinә dә inanmaq istәmirdi. Dәniz kәnarında Ceyrangilin evlәrindәn әsәr-әlamәt qalmamışdı. O ikimәrtәbәli binanın yerindә indi, alçaq dәmir mәһәccәrlә dövrәyә alınmış yamyaşıl bir bağça salınmışdı.
Üçüncü gün idi ki, Adil һәr sәһәr evdәn çıxıb birbaş bura yollanır, vaxtilә әlini sıxıb

<< 1 ... 167 168 [169] 170 171 ... 210 >>