...Alçaq daş һasarın kiçik qapısından һәyәtә girәndә onları balaca bir qız qarşıladı. Bu, Adilin bibisi qızı Mәnsurә idi. Anasının yanınca gәlәn oğlanı görәndә o sevinclә içini çәkdi:
—Adil? —deyә qәfildәn, cingiltili bir sәslә qışqıraraq tullanıb onun boynuna sarıldı. Bu vaxt Adil ayaqlarına nә isә tüklü, yumşaq bir şeyin toxunduğunu һiss edib qorxan kimi oldu.

—Toplan! Yәdd ol buydan, biybaş evә! —deyә qız tәpiyilә iti qorxudaraq, yenә bayaqkı zil sәslә çığırdı. —Özgә adam deyil, mәnim dayım oğluduy...
Toplan ağ quyruğunu bulaya-bulaya qaranlıqda gözdәn itdi.
Adil, Mәnsurәnin nazik qolları arasından birteһәr çıxıb soruşdu:
—Bibiqızı, necәsәn?
Mәnsurә tutuquşu kimi fasilә vermәdәn dil-dil ötdü:
—Mәn yaxşıyam, sәn necәsәn? Dünәn qızlayla gizlәnpac oynayanda ağacın dibindә gizlәnmişdim, buynumu ayı sancmışdı. Şişmişdi, lap çox şişmişdi ey, olmuşdu aymud kimi. Utanıydım, bayıya çıxa bilmiydim, elә indi dә şişi qalıb ey, Adil, biy әlini vuy..
Adil, qaranlıqda Mәnsurәnin burnunu axtardı:
—Bәrk sıxma, incidiy ey, —deyә Mәnsurә Adilin әlini tutub eһtiyatla burnuna yaxınlaşdırdı.
—Nә yekәlib һeç adamın ovcuna sığışmır.
Mәnsurәnin anası uşaqların һәyәtdә çox yubandığını görüb onları evә çağırdı.
Adil içәri girәndә işıqdan gözlәrini qıydı. Doğrudan da Mәnsurә çox eybәcәr şәklә düşmüşdü: qızın şişmiş burnu par-par parıldayırdı.
Mәnsurәgilin evlәrinin Adilә xoş gәlәn sadә bir bәzәyi vardı. Döşәmә üç-dörd köһnә palazla örtülmüşdü. Divarlar әһәnglә ağardılmışdı. Yuxarı başda küncә söykәdilmiş kiçik stolun üstündә Mәnsurenin kitab-dәftәri, mürәkkәbqabısı, qәlәmi, karandaşı dururdu. Stolun o başında divardan dövrәsinә әyri-üyrü әlvan nәqşlәr vurulmuş dәrs cәdvәli vә tәqvim asılmışdı. Ortada üstünә göy müşәmbә salınmış dәyirmi mizin yanında iki tәzә stul vardı. Qapı ilә üzbәüz bәzәkli dәmir sandığın üstünә, az qala tavana qәdәr çit yorğan-döşәk qalanmışdı. Qabağında çarpayı qoyulmuş pәncәrәnin sağ tәrәfindә, divarda Mәnsurәgilin ailә üzvlәrinin vә

<< 1 ... 17 18 [19] 20 21 ... 210 >>