baxdı: «Bәlkә, zayom mәsәlәsini bilir?» —deyә düşünәrәk, stakanlara pivә süzdü, gözlәrini yenә dostuna zillәdi.
Adil vәziyyәtini pozmadan davam etdn:
—Mәn Bakıya gәlәn gündәn bibim qızı çox һәyecan keçirirdi. Üzünә baxanda yanaqları pörtürdü. Fikrini duymuşdum. Ceyran mәsәlәsi belә olandan sonra qıza әziyyәt vermәk istәmedim; doğrusu elә men dә o fikirdә idim. Ancaq fürsәti gözleyirdim. O günü denizdә mәn dә ürәyimi ona açdım.
Boris stәkanını qaldırıb onun stәkanına vurdu.
—Sağ ol! —O, pivәni içib dedi: —Bu mәnnm ürәyime dammışdı. Hәtta dilimi saxlaya bilmәyib Nataşaya da demişdim: «Mәnsurә Adili sevir». Demәk sәһv elәmәmişәm. —Borisin gözlәri yol çәkdi. —Ceyranı görmәmişәm. Ancaq Mәnsurә ağıllı qızdır. O sәni başa düşәr.
Bu qısa söһbәtdәn sonra Adil qәlbindә bir raһatlıq һiss edib evlerinә gәldi.
Axşam Rәһman oğlu ilә görüşüb Moskvaya yola düşdü. Ancaq kişi naraһat getdi.
Adilin evdә darıxdığını düşünәn Saleһ müәllim onu nәrd oynamağa çağırdı. Adil onlarda çox otura bilmәdi; yarı canı Mәnsurenin yanında idi.
Günlәr elә tez gәlib keçdi ki, bunu nә Adil, nә dә Mәnsurә һiss etdi. Ayrılıq vaxtı yetişdi.
Adil Mәnsurәnin әlini tutub sıxanda eһtiyatla özünә tәref çәkdi:
—Gәlәnde sәn mәni qucaqlayıb öpmüşdün. —dedi, —indi dә man әvezini çıxacağam...
---
MӘNSURӘNİN MӘKTUBU



Çoxdan ayrılmış dostlar bu axşam bir yerә toplaşdığından yataqxananı yenә sәs-küy bürümüşdü. Hәrә öz gәzdiyindәn, gördüyündәn danışırdı. Borisin Nataşayla evlәndiyini bilәn tәlәbәlәr bir-bir gәlib onu tәbrik edirdilәr.
—San öl, Boris Vasilyeviç Nataşayla Bakıya gedәndә bildim ki, onun kәlәyi var, —deyә yoldaşlarından biri ona sataşdı. Borisin sözü.söһbәti Bakını, Xәzәri, bir dә Mәnsurәnin bişirdiyi qutabları tәriflәmәkdi.
—Yaxşı yoldaş olsaydın, o qutabdan bir-ikisini dә cibinә qoyub bizә gәtirәrdin, yeyib görәrdik Azәrbaycanda nәlәr yetişir, —deyә «qutab» adını ilk dәfә eşidәn oğlan onun meyvә olduğunu zәnn edәrәk gileylәndi.
Gәnclәrdәn biri Adilin tarını gәtirdi.

<< 1 ... 190 191 [192] 193 194 ... 210 >>