qapısını döyәn yad kişilәrdәn qorxuram. Ürәyimә min cür fikirlәr gәlir. Ancaq sәn Bakıda olan vaxtlar arvad müştәrilәrinin һamısına tapşırmışdı ki, özü bağda olacaq, mәnimlә һeç bir söz danışmasınlar. Bunu da sәnә görә elәmişdilәr. Onun üçün dә sәni evdәn uzaqlaşdırmaq istәyirlәr. Düzünü desem, buna elә dayım da razıdır. Bilirem, gülәcәksәn. Laloçkanı sәnә nişanlamağa çalışırlar».
Mensure bildiklәrini Adildәn gizlәtmәsә dә, һәr şeyi qorxa-qorxa yazmışdı. Qızın mәktubu belә qurtarırdı:
«Adil, kağızı axşam çörәk almağa gedәndә poçt qutusuna salacağam. Ancaq markasız göndәrәcәyim üçün üzr istәyirәm. Xaһiş edirәm bu barәdә nә Dilәfruz xanım, nә dә dayım xәbәr tutmasın. Әger sәn soruşmasaydın, mәn dә bu sirri ölәnә kimi һeç kesә açmayacaqdım....»
Hәlә orta mektәbde oxuyanda Adil, atasının xırda alverlә mәşğul olduğunu bilmişdisә dә, buna әһәmiyyәt vermәmişdi. «Dava tәzә qurtarıb, oğlum, mәnim dә çalışdığım odur ki, ağır günlәrin әvәzini çıxım. Sәnin qarnın tox olsun, üzün gülsün», deyәn atası ile istәr-istәmәz razılaşmışdı. Ceyranla axırıncı dәfә görüşdә isә o bunun ağrısını üreyindә duymuş, qızın yanında xәcalәt çәkmişdi. Onda Adil ilk dәfә atasile üz-üze durmuşdu.
Borisin sözlәrindәn ve Mәnsurәnin mәktubundan sonra tәkcә qırmızı kirәmidli evin deyil, onun divarları arasında yaşayan Dilәfruzu da, doğma atasını da, o һәyәtә bu niyyәtlә ayaq basan başqa adamları da Adil özüne yad һesab edirdi. Mәnsurәni tezlikle oradan uzaqlaşdırmaq istәyirdi.
«Men özüm aldansam da, dövlәti aldada bilmәrәm. Mәn evvelcә ailәmin һansı peşenin saһibi olduğunu öyrәnmeliyәm!— deyә raһatlıq bilmәdәn gecә-gündüz düşünürdü. Dövlәt mәnim üçün nelәr etmeyib? On beş ildir ki, mektәbdә müәllimlәr, universitetdә professorlar qayğımı çәkir, mәne elm öyredirlәr. Onlar mәni tәmiz qәlbli, namuslu bir müstentiq görmәk, fәrәһlәnmәk istәyirlәr. Yataqxanada mәnә işıqlı otaqlarda, yumşaq, tәmiz çarpayılarda yer verirlәr. Bütün bunlar vәtәn qayğısı deyilmi? Јox, mәn doğma atam da olsa, güzәştә

<< 1 ... 195 196 [197] 198 199 ... 210 >>