doymasa da qalxmağa mәcbur oldu. Yerindәcә balışa dirsәklәnib oturdu. O, çarpayının baş tәrәfindәki kiçik pәncәrәdәn bayıra baxanda qәlbi fәrәһlәndi. Sәn demә bibisigilin evlәri lap lәpәdöyәndә imiş! Buradan bayır elә gözәl görünürdü ki!
Pәncәrәnin qarşısındakı bostanda yemiş, qarpız, xiyar tağları, pamidor kolları yamyaşıl idi. Dәnizin setһinә sanki qurğuşun kağızı sәrilmişdi; Xәzәrdәn yenicә boylanan günәşin şüaları altında parlayan gümüşü sulara baxanda adamın gözlәri qamaşırdı. Lәpәdöyәndә dalğalar iri qağayılar kimi qanad çalırdı. Adilә elә gәlirdi ki, bu dalğalar bir az da güclәnsә bostanı su basacaq, evin pәncәrәsindәn içәri damcılar sıçrayacaqdır. Ancaq lәpәlәr nә qәdәr yuxarı qalxıb qabağa cumsa da, saһili islada bilmirdi. Uzaqda sapa düzülmüş kimi görünәn bir dәstә quş cәrgә ilә şimala tәrәf uçurdu.
Adil qalxıb һeyәtә çıxmağa һazırlaşırdı ki, Mәnsurә qışqıra-qışqıra içәri girdi:
—Sәn nә tәnbәlsәn, ay Adil, mәn sәni qaldıymaq istәmiyәm, sәn dә elә uzanıysan һa..- Bıy daһa demiysәn ki, bәlkә bibiqızım dayıxıy mәnimçün. Duy, duy, gedәk çöyәyәmizi yeyәk sonya sәnә yaxşı şeylәy göstәrәcәyәm.
Mensurә Adilin ayağından tutub dartdı:
—Düş aşağı!
Heyәtde, tәzәce su sәpilib tertәmiz süpürülmüş seki üstündә kiçik bir süfrә salınmışdı. Güllü podnosda stәkan-nәlbәki ve kiçik nimçәlәrde pendir-çörek qoyulmuşdu. Süfrenin baş tәrәfinde samovar buğlanırdı.
Üstü desmalla örtülmüş qәnddanı görәn kimi Mәnsurә tez әyilib iki parça qәnd götürdü. Birini һәb kimi öz ağzına atdı, o birini dә dayısı oğluna uzatdı.
—Çox sağ ol, mәn istәmirem, —deye Adil almadı.
-Al, al dә!
—Qoy bibim gәlsin, sonra.
Mәnsure ona danışmağa imkan vermәdi. Adil «sonra» deyәndә qız qәndi onun ağzına tulladı ve qәһqeһe ilә güldü. Elә ucadan güldü ki, һeyәtdә ağac altında yere serilib raһatca yatan Toplan dik atıldı.
...Çaydan sonra Mәnsurә әline bir parça çörek götürüb, Adili gәzmeye apardı.
—Bes son bayaq o qәdәr yedin, doymadın? —deyә Adil qızın ovcundakı çörәyә işarә eledi.

<< 1 ... 19 20 [21] 22 23 ... 210 >>