Mәnsurә sözlerin axırını uzada-uzada cavab verdi:
—Doymuşam..- Bunu özümçün yemeyә apaymıyam ki.-.
—Bes neyleyirsen?
—İndi göyәysәn, —deyә Mәnsurә özünü bicliyә qoydu. —Demәyәcәyem!
Onlar ağacların, kolların arasile qaça-qaça irәlilәdikcә paltarları şeһdәn islanırdı. Mensurә şadlığından һey atılıb düşәrәk oxuyurdu:
Qayanquşlay, sәyçәlәy,
Çöyak yeyib diyçәlәy...
Evdәn xeyli uzaqlaşmışdılar. İki qonşu bağın arasındakı uçuq evә bitişik bir artırmaya yetişәndә Mensurә ayaq saxladı. Geri dönüb: —sss!.. —deyә qaşlarını dartdı ve şeһadet barmağını yuxarı qaldıraraq dodaqlarına yapışdırdı. Adil һeç bir şey başa düşmәsә dә, onun tapşırığına әmәl etmәyә mәcbur oldu; tez aşağı әyildi- Mәnsurә böyük bir kolun dalında kizlendi. Qız gözlәri daһa da bәrәlmiş һalda bir dә geri çevrildi, dayısı oğluna yenә susmaq işarәsi verdikdәn sonra pәncәleri üstündә yavaş addımlarla, oğrun-oğrun qabaqdakı artırmaya tәref irelilemәyә başladı. O elә eһtiyatla gedirdi ki, sanki bu deqiqә otlara toxunub xışıltı çıxaracağından qorxurdu. Alil isә һәlә dә bayaqkı yerindә dinmәz-söylәmez gizlәnmişdi. O, ürәyinin tez-tez döyündüyünü aydın eşidirdi.
Mәnsurә artırmaya yetişcәk qabaqdan bir qaranquş uçdu, qızın başı üstündә iki-üç defe fırlandıqdan sonra gelib yenә onun yaxınlığındakı elektrik mәftilinә qondu.
Adil qızın һәrәketini maraqla izlәyirdi: «Yәqin, quşu tutmaq istәyir».
Ancaq Mәnsurә elektrik mәftilinә yatan qaranquşa һeç әһәmiyyәt do vermirdi. Quş da qızdan ürkmürdü. «Yәqin, Mәnsurә biclik elәyir. Quş yaxına gelәn kimi әlini atıb tutacaq».
Lakin Adil bibisi qızının bu işә һeç bir teşәbbüs göstermәdiyini görüb bir az dikәldi. İreli keçmek isteyirdi ki, Mәnsurә әyile-eyilә geri döndü. Onun bu һәrәkәtindәn әsebilәşen Adil:
Bәs niyә qayıtdın? —deyә pıçıltı ile soruşdu. Mensurә onun gözlemәdiyi bir cavab verdi:
—İndi başa düşdün çöyәyi nә üçün gәtiymişdim? Adil gözlәrini döyә-döyә qıza baxdı.
Hele iki-üç һәftә bundap evvәl Mәnsurә bu qaranquş yuvasını görmüşdü. Zәrif,

<< 1 ... 20 21 [22] 23 24 ... 210 >>