dözmәdi. Anası yadına düşdü. Ürәyi kövrәldi. O da Mәnsurәyә qoşulub ağladı.
Bakıya qayıdandan sonra Adil ilk günlәr Mәnsurә üçün çox darıxırdı.
---
XAÇMAZ ALMALARI
Qaranlıq qarışmışdı. Şәһәrin һәr yerindә olduğu kimi, burada da küçә lampaları yanmırdı. Şüşәlәrinә xaç şәkilli kağız yapışdırılmış pәncәrәlәrә qara pәrdәlәr tutulduğundan, Dilәfruzun budkasından beş addımlığı görmәk mümkün deyildi. Qatardan düşәn sәrnişinlәr spiçka çәkmәdәn, papiroslarını bir-birindәn yandırır, ovuclarında tutub oğrun-oğrun çәkirdilәr.
Bu qaranlıq, ürәkdarıxdırıcı axşamlar çökәn kimi, Dilәf-ruz xalatını soyunub, budkasını bağlayır vә evlәrinә yollanırdı. Bu gün isә o tәlәsmir, Rәһmanın yolunu gözlәyirdi.
Dilәfruz stulu altına çәkib oturdu; yanaqlarını ovucları arasına alaraq, gözlәrini qaranlıqda güclә görünәn paralel relslәrә dikdi. Moskva—Bakı qatarının vaxtına az qalmışdı.
Uzaqdan parovoz fiti eşidildi. Dilәfruzun ürәyi naraһat-lıqla deyündü. Hündür platformanın qarşısında semaforun yaşıl fәnәri yandı. Çox çәkmәdi ki, tәkәrlәrin sәsi yaxınlaşdı vә azacıq sonra parovozun işığı qaranlığı yarıb qabağa uzandı, relslәrә zәif parıltı çökdü.
Qatar sәs-küylә vağzala girәndә Dilәfruz yerindә raһat otura bilmәyib ayağa qalxdı. Vaqonlardan düşüb budkaya tәrәf gәlәn adamların arasında Rәһmanı axtarmağa başladı.
Qәfildәn Rәһman Dilәfruzun gözlәmәdiyi sәmtdәn çıxıb budkanın qabağında dayandı. Onun әlindә kiçik bir sәbәt vardı.
—Axşamın xeyir, Dilәfruz xanım.
—Aqibәtin xeyir, xoş gәlmisәn! —Arvad gülümsәyib, bir-çәklәrinә sığal verdi. Utanırmış kimi başını aşağı salıb, nimçәdәki xırda pulları oynatmağa başladı. —Sәni dә körmәk olarmış! Vücudun dönüb kimyaya, görünmürsәn, —deyә o, nigarançılığını bildirmәk istәdi. Sonra çatma qaşları altından mәnalı-mәnalı ona baxdı
Bu gün Rәһmanın görkәmi Dilәfruza һәmişәkindәn xoş gәldi. Kişi elә bil cavanlaşmışdı; üzünü tәmiz qırxdırıb, bığlarını düzәltdirmiş vә xüsusi sәliqә ilә geyinmişdi. Әynindәki göy sәtin pencәyi tәzә idi. Yәqin ki,

<< 1 ... 22 23 [24] 25 26 ... 210 >>