lampası asta-asta tәrpәnir, divarlarda naxışlı kölgeler gәzirdi.
Rәһman özünü evindәki kimi һiss edirdi. Deyәsәn, musiqi dә kişinin sümüyünә yatmışdı. O, otaqda gәzindikcә arabir çiyinlerini oynadır, ayaqlarını qaldırıb dodaqaltı mızıldayırdı:
Mәqsudim nә meydir, nә meyxanedir,
Didari-yari görmәyә bunlar bәһanәdir...
Rәһman Dilәfruza yaxınlaşanda qollarını açıb gәrneşdi. —Dilәfruz xanım.
Rәһmanın onu qucaqlamaq istәdiyini güman edәn arvad geri çәkildi
—Rәһman... —dedi, sonra da içkidәn xumarlanmış gözlerilә ona baxıb qeyri-müәyyәn bir terzdә güldü. Bu һәrәkәt Rәһmanı ayıltdı. Rәһman çarpayının qırağında eylәşib Dilәfruzu yanına çağırdı. O, başını silkәleyib «yox» dedi. Ancaq gözleri bic-bic güldü. Rәһman ayağa qalxdı. Dilefruzun belindәn tutub özünә tәrof çәkdi.
Dilofruz ağır kövdәsini çarpayıya yıxanda, döşeyin altından cingiltini xatırladan boğut bir sәs gәldi.
Bu, bayaq arvadın gizletdiyi şekil idi. Sanki o mәrһum, günaһsız kişi Dilefruzdan sonuncu şikayәtini dә edib susdu.

6-ci hisse
EVӘ ÖGEY ANA GӘLİR

Arvadının ölümünden һeç o qedәr dә keçmәmiş Rәһman Dilәfruzu evine gәtirdi. Başqa çarә yox idi: arvadın boynuna uşaq düşmüşdü, işi yubatmaq olmazdı.
Ökey ana ilk gündәn Adilә çox meһribanlıq göstәrdi; vaxtlı-vaxtında yemәyini hazırladı, paltarını yudu, ona öz oğlu kimi qulluq elәdi. Dilәfruz sözünün әvvәlindә, axırında onu «Adilcan» deyә çağırmağa başladı. «Adilcan, yorulmusan, yerini salım dincәl», «soyutma, xöreyini ye, Adilcan!», «Mәktebdә çox yubanma, Adilcan, nigaran qalıram» ..
Lakin Adil, Dilәfruzun göstәrdiyi semimilikdә, dediyi şirin sözlәrdә bir saxtalıq vә soyuqluq һiss edirdi. O, bunu һәlә ilk günlerden duymuşdu. Adil Dilefruza baxdıqca, anası Nәrgizin roluna girmiş yad bir qadını görür, onun һәr bir һәrәkәtini saxta sayırdı. Bunu Rәһman da һiss etdiyi üçün һәmişә Dilәfruzla Adil danışan zaman o da söһbete qarışır, ögey ananın sözünә qüvvet verir, oğlunu bu fikirlerden uzaqlaşdırmağa çalışırdı.
Bәzәn Adil, mәktebdәn

<< 1 ... 29 30 [31] 32 33 ... 210 >>