görcәk, tez sözünü dәyişdi: — o әziz balamın çanına and olsun ki, sәn siyasәtdәn, acıqın kәlmәsin a... bir az kütsәn, elә bilirsәn adam elә һәr nә olub һamısını yerli-yerindә tәrcümeyi-һalına yazır? Ay-һay! Düzünә qalsa, gәrәk onda mәn yazaydım ki, rәһmәtlik atam Әziz tacir olub, tutub dama basıblar, orda ölüb. Belә yazsaydım, sәnin ağlınca yaxşı elәmiş olardım. Gördün siyasәtin yoxdur! Amma mәn necә yazmışam? Yazmışam ki, atam Әziz kolxoza birinci qol qoyanlardan olub, bunu gözü götürmәyen qolçomaq köpәk uşaqları gecә gәlib, atamı öldürüb quyuya salıblar. He, kim buna şübһә elәyib buçağaycan? Arvad, acığın gәlmәsin, sәnin bir az pәrsәngün çatmır. «һәr süxen çayi, һәr nöqtә mәqami darәd». Deyir, һer sözün öz yeri, һәr nöqtәnin öz mәqamı var. Arvad, sәn gәl һәrdәnbir mәnә dә qulaq as.
Bu yerә kimi sakit oturub әrini dinlәyen Dilәfruz birdәn tapança kimi açıldı:
—Әvvәla, onu deyim ki, mәnim adım «arvad» deyil! Bundan sonra zәһmәt çәk, dilini tәrsinә fırlat, Dilәfruz xanım de! İkincisi, nә qәdәr siyasәtim az olsa, yenә politikam sәninkinden çoxdur! O ki qaldı atan tacir olub, macir olub, bunlarla mәni bişirә bilmәzsәn! Tacir pinәçidәn pis! Tәkcә bu ev yox, lap dünya da dağılsa uşağın adı Mәmmәddir!
Dilәfruzun Rәһmanla birinci vuruşması elә bu çağanın üstündә başlamış, arvadın ilk qalibiyyәti dә onda olmuşdu:
Lakin Dilәfruz istәkli oğlunu tәkcә «Mәmmәd» adlandır-maqla kifayәtlәnmedi. Onu gaһ Mamed, gaһ Mәmiş, gaһ da Mamulya deyә çağırmağa başladı. Rәһman Mamedә dә, Mәmişә dә, Mamulyaya da birtәһәr dözürdü. Ancaq arvad uşağa «Mişa» deyәndә qan kişinin beynine vururdu:

—Ay balam, adam camaatı özünә güldürmәz. Uşağın adını de, Mişa nedir? Mişa ki, qonşunun itinin adıdır.
—Sәnә nә? Uşaq mәnimdir, mәn bilәrәm, necә istәrәm, elә dә çağıraram! —deyә arvad ayağını yerә döyüb cavab qaytardı.
Dilәfruzun öz һikkәsindәn әl çekmeyәcәyini görәn Reһman içindәn qırıla-qırıla deyinirdi:
—Daһa sözüm yoxdur. Nә deyirәm ki! Çox sağ ol. İltifatın rütubәt çәkmәsin! İndi

<< 1 ... 35 36 [37] 38 39 ... 210 >>