radionun gur musiqisi altında rәqs edir, kimisi oxuyur, kimisi dә pәncәrәdәn aylı-ulduzlu Moskva axşamını seyr edirdi.
Boris dә öz Nataşası ilә bir qırağa çәkilib pıçıldaşırdı.
Bir az sonra yenә һamı süfrә başına toplaşdı.
— Bәs Tarçalan oğlan һanı?—deyә tәlәbәlәrdәn biri yan-yerәsinә baxıb soruşdu. Onun qәdәһinin dolu qaldığını görcәk әlavә etdi:
— Heç qәdәһini dә boşaltmayıb ki!
— Elә belә olar? — deyә tataroğlan söze qarışdı.—Ba-yaqdan mәnә rişxәnd eleyirdi.
Boris yoldaşlarını nigarançılıqdan qurtarmaq istәdi:
— Görәsәn һara gedib, indi gәlәr, — dedi vә otağın qapısını aralayıb dәһlizә baxdı.
Dostları Tarçalan oğlanı çox gözlәdilәr. O gәlmәdi.
Gecәdәn xeyli keçmiş onu yataqxananın һәyәtindә tapdılar. Tarçalan oğlan qaranlıq küncdә, bir daşın üstünde oturmuşdu. Uşaq kimi tez-tez burnunu çәkir, için-için ağlayırdı.
Laknn gizlindә tökülәn bu göz yaşlarının sәbәbi һeç kesә, һәtta dostu Borisә dә mәlum deyildi
---
QIRMIZI KİRӘMİDLİ EVDӘ
Qapının zәngi elә bәrkdәn sәslәndi ki, evdә fincana çay süzen Rәһman özünü bir boy atdı.
— Bu dәqiqә gәldim! — deyә o әlindәki çaydanı tәlәsik stolun üstünә qoyub pillәkәnlәri iki-iki enәrәk һәyәt qapı-sına yüyürdü. Azacıq sonra dolu bәdenli, girdәsifәt, әynindә yaşıl ipәk paltar olan һündürboy bir qadın içәri girdi. Hәyәti әtir bürüdü. Bu, Rәһmanın arvadı Dilәfruz idi. O, әrinin üzünә baxmadan tövşüyә-tövşüyә pillәkәni qalxmağa başladı.
Dilәfruzun başında әlvan tavus lәlәklәrilә bәzәnmiş yaşıl rәngli bir şlyapa vardı. Şlyapanın üstündә dovşan qulaqlarına oxşar dörd-beş әyri-üyrü qırmızı maһud par-çası dimdik durmuşdu. Sanki arvadın başındakı içi boşal-dılmış yarım qarpızın qabığı idi, onun da üstündә iki xәr-çәng ayağa qalxıb әlbәyaxa olmuşdu.
Reһman bundan әvvәl de arvadına Moskvadan bir neçe bezәkli şlyapa alıb gәtirmişdi. Lakin onlar gaһ paltarının rәnginә düşmәdiyindәn, gaһ köһnә dәbdә olduğundan, gaһ da başına böyük gәldiyindәn Dilәfruzun könlünә yatmamışdı.
Nәһayәt, bu sonuncu şlyapanı axtarıb

<< 1 ... 3 4 [5] 6 7 ... 210 >>