üçün sәnә һeç bir söz demәz?! Demәk it-itin ayağını basmaz?! Arxayınsan atana?..
Adil sert bir һerәkәtlә geri döndü. Alt dodağını dişlәri arasında sıxıb kinli-kinli arvadın gözlәrinin içinә baxdı.
—Xaһiş edirәm, ağzının qaytanını çәk! — dedi. — Vağzalda yığdığın sözlәri bizim evdә danışma!
—Necә, necә?!. Sizin evdә?!.
—Bәli! Bizim evdә! Әgәr qapını açmaq senin şirin yuxuna һaram qatırsa, gәlәn dәfe bağlamaya bilәrsәn! Әgәr bu sәne böyük әziyyәt verirsә, mәn һasardan da aşa bilәrәm.
İndiyәdәk Adildәn belә kәskin cavab eşitmeyәn Dilәfruzun gözleri borәlә qaldı.
—Hәrn?.. İndi belә oldu? Neynәk! Elediyim yaxşılıqlar gözündәn gelsin! Sәnin dә, atanın da! Mәn axmaq mәn külbaş.— O, başına ikiәlli bir qapaz vurdu. —Taqsırın һamısı menim özümdedir. Gül kimi evimdәn-eşiyimdәn avara düşüb bu xarabaya neyçün gәlirәm ki, һәr itdәn belә sözlәr sşidim?!
Arvad deyindikcә sәsinә qüvvәt verirdi. Adil onun xasiyyәtinә bәlәd olduğundan, cavab qaytarmamağa çalışırdısa da bacarmırdı.
Anasının qışqırığından vaһimelenәn Mәmmәd daһa bәrkden ağlamağa başladı.
Arvadın getdikcә qızışdığını görәn Adil o biri otağa keçib qapını örtdü. Paltarını soyunub yerinә uzandı.
Dilәfruz susmaq bilmirdi. O, Memmәdin çığırtısına әһemiyyәt vermәdәn, tez-tez gәlib ara qapını açır, Adili һәdәleyәrek ağzına gәleni deynrdi.
— Heç eybi yoxdur! Görәrsen! Mәnim eziz canım üçün bu xarabada ya sәn qalacaqsan, ya mәn!
—Sәn qalacaqsan! —deyә Adil sakit, lakin ciddi tәrzdә cavab verdi: — O üz ki sәndә var, tәk mәni yox, atamı da bu evdәn didәrgin salacaqsan.
—İndi ki bunu bilirdin bәs niyә evvәldәn demirdin? Tәzә gәlәndә az qala atan da, sәn de ayağımın altından öpmәk istәyirdiniz.
—Mәn o qәleti elәmәrem.
Arvadı yenidәn od götürdü.
Bir az sonra ses-küyә Saleһ müәllimgil dә oyanmışdı, onların da işıqları gәlirdi.
Dilәfruz ara vermәdәn danışır, ağacdәlәn kimi yeknәsәq sәslәr çıxararaq qışqırırdı.
Saat ikiyә yaxın arabir az sakit olsa da, Adil yata bilmirdi. O, ögey ananın bu

<< 1 ... 62 63 [64] 65 66 ... 210 >>