dava-dalaşından nә vaxt yaxa qurtaracağını düşünürdü.
Adili fikir götürmüşdü: «İnsanlar arasında nә böyük fәrq olur. Ceyranı görәndә bütün dәrdin dağılır, özünü һamıdan xoşbәxt һesab elәyirsәn. Dilәfruzla qarşılaşanda adama qüssә, kәdәr üz verir Kaş hamı Ceyran kimi şirindil, mehriban olaydı!..»
Adil bu düşüncәlәrlә yenicә mürgülәmişdi ki. qapının zәngi çalındı.
Gәlәn Rәһman idi.
O, növbәti sәfәrden satmağa gәtirdiyi şeylәri zirzәmidә yerbәyer elәdikdәn sonra yuxarı qalxdı, evә gircәk başını buladı:
—Vağzaldan bura bir çamadan şey kәtirincә qorxudan lap ürәyimin içini yemişәm, —deye astadan arvada eşitdirdi. — Axır bu işin bir xatası çıxacaq. Sәn dә mәnim başıma ağıl qoydun da! Adam alverle raһat çörәk yeyә bilәr?! Xalq necә, biz dә elә. Ölmәrik ki!..
Kişi soyunub yenice dincәlmәk istәyirdi ki, Dilefruz zәrli sandığı yükün altından çıxarıb evin ortasına çәkdi. Rәһman, arvadın paltarlarını sandığa yığdığını görüb mәәttәl qaldı:
—Onları neynirsәn?
Dilәfruzdan cavab gәlmәdi. Reһman әyilib arvadın üzüne baxanda onun ağladığını gördü. —Sәnә nә olub?
—Heç ne! —deyә Dilәfruz burnunu çәkib әlinin dalı ile gözlerini ovuşduraraq, titrәk sәslә dillәndi: —Mәn it oğlunun qızı qәlәt elәrәm ölüb ölmüşümnәn bundan sonra bir gün dә bu evdә yaşayaram!
—Heç dәxli mәtlәbә var? Axı bir de görәk nolub, yoxsa yenә qonşuyla dalaşmısan?
Dilәfruz dizlәrinә vura-vura şikayәtә başladı:
—Daһa nә olacaq?! Oğlun mәni evden qovlayır. Gecәyarı gәldiyi bәs deyil, durub qapını açmışam, üstәlik mәne dişinin dibindәn çıxanı deyir. Yanan da mәn, yaman da mәn?! Kimә yaxşılıq elәdim, pislik gördüm. Gül kimi evimi satdım, sәnin başına papaq aldım, onun әyninә kostyum tikdirdim, axırı nә oldu? Kaş allaһ mәnim ömrümdәn kesib bextimә calayaydı...
Adil o biri evde bütün danışıqları eşidirdi.
—Dünya dağılsa da, mәn bu xarabaqalmışda yaşamaram!
Günü sabaһ Mәmmәdi götürüb gedәcәyәm!
Rәһman enli qaşlarını düyünlәyib arvadın qarşısında daş kimi һәrәkәtsiz dayanmışdı. O, Adilin

<< 1 ... 63 64 [65] 66 67 ... 210 >>