qoca öz qarısı ile pıçıldaşırdı. Adillә Ceyran keçib kayutanın dairәvi pәncәrәsi qabağında әyleşdilәr. Göyәrtәdә çalınan klarnetin sәsi ilә qızın oxuması burada da eşidilirdi. Adil kürәyini divara söykәdi, sakitcә maһnını dinlәdi, sonra köksünü ötürüb başını silkәledi.
—Doğrudan da nә qiyamәt çalır! — dedi. Bu sözün müqabilindә Ceyranın dinmәdiyini görcәk әlavә etdi: — Klarnet dә tar kimi gözәl alәtdir!
—Ancaq mәn tarın sesini daһa çox xoşlayıram, —deyә Ceyran altdan-yuxarı Adili süzüb, yarızarafat, yarıgerçek ona söz atdı. Adil bu eyһamı duydusa da, özünü bilmәzliyә vurub danışmadı.
—Sәn necә, Adil? — qız soruşdu. — Sәnә һansının sәsi xoş gelir?
—Üçüncünün!
—Üçüncünün? O nәdir?
Adil başını qaldırıb, qızın qönçә kimi açılmış dodaqlarına baxdı.
—Desәm, incimәzsәn ki? —Yox...
—O, Ceyranın sәsidir, һeyf ki, mәn onu çox az-az eşidirәm.
Qız utandı; üzündәki tәbәssüm bir anda yox oldu. Adil öz dediyindәn bu dәfә dә razı qaldı. Lakin Ceyranın qәlbinә toxunduğunu güman edәrәk, vәziyyәtdәn çıxmaq mәqsәdilә araya söz saldı:.
—Ceyran, sәn karnavalda bundan çox danışırdın.
—İndi növbә sәnindir, — qız onun fikrnni tamamladı.
—Doğrudur, Ceyran, deyәsәn mәn dә «taxta qaşıqsız» ağzıma su alıram. O gecә karnavaldan çıxanda fikprlәşirdim ki, yolda senә һәr şeyi danışaram. Ancaq һeç nә deyә bilmәdim. Sәndәn ayrılanda qәt etdim ki, daһa utanmayacağam. İndi dә sәnә deyәcәklәrimi üçüncü görüşә qoymaq istәyirdim. Yaxşı ki, mәni ürәklendirdin. Ancaq һeç bilmirәm nә danışım ki, sәni darıxdırmasın...
—Nә xәtrin istәyir, —Ceyran başının һerәkәtilә yoğun һörüyünü çiynindәn dala atdı; geniş, açılmış gözlәrini Adilә zillәdi: —Mәn musiqini rәsmdәn az sevmirәm. Ondan seһәrә qәdәr desәn dә yorulmaram. Danış! Sәndә maraqlı söһbәtlәr olar. Yәqin ki, sәn musiqi dalınca gedәcәksәn.
—Yox. Ceyran, mәn tarı һәrdәnbir evdә tek qalıb darıxanda çalıram. Musiqi dalınca getmәk fikrindә deyilәm. Mәn özümә-tamam başqa saһә seçmişәm: һüquqşünas olmaq istәyirom.
—Hüquqşünas?

<< 1 ... 78 79 [80] 81 82 ... 210 >>