sağa, gaһ sola әyilir, bәzәn dә müvazinәtinin pozulduğunu görcәk, yıxılmamaq üçün tez o biri әlini dә Adilә uzadırdı.
—Qorxma, qorxma, Ceyran...
Adil ürekdәn arzu edәrdi ki, buradan evә qedәr olan yolun һamısını belә ensiz bir körpüiüi üstü ilә getsinlәr. Tәki o, Ceyranın qolunu buraxmasın.
Quruya çıxandan sonra addımlarını qoşalayıb çiyin-çiyinә yola düzәldiler. Daһa açılışmışdılar.
—No zerif ayaqların var, Ceyran, —deyә yolda Adil gülә-gülә ona eşitdirdi. — Elә tuflilerin dә qeşәngdir.-. Qız eyilib öz ayaqlarına baxdı.
—Bu tuflilәri Saleһ müәllimgilden gedәndә sizin mәһәllәdә bir arvaddan almışam.
—Bizim mәһәllәdә? — Adil elә bil yuxudan ayıldı. Һeyretle qızın üzünә baxdı. —O nece arvaddı?
—Nә bilim, sarısaç, һündürboy, kök bir qadındı. Alverçiyә oxşayırdı. Menә dedi ki, özü üçün Moskvadan getirdib ayağını sıxır, ona görә dә satır. Qiymeti iki yüz altmışdır, insafsız dörd yüzә verdi.
«Yәqin o, Dilefruzdur! —deye Adili fikir götürdü. —Bizim qonşuluqda ikinci ele qadın axı kim ola biler? Özü dә Moskvadan gәtirdib. һer şey aydındır...»
Adilin qelbinde ailәsine qarşı bir nifret һissi baş qaldırdı.
Qız Adilin qәfildәn susduğunu görüb soruşdu:
—Niyә fikre getdin?
—Heç... elә belә.
Artıq çatmışdılar.
Ceyran qolunu Adilin әlinden çәkdi.
—Demәk gәlәn çәrşenbe axşamı sen kağızla karandaş getirirsen, —deyә Ceyrangilin qapılarında ayrılanda Adil könülsüz xatırlatdı.
Qız elini ona uzadıb gülә-gülә dedi:
—Beli. Hәlәlik, gecәn xeyre qalsın! Ancaq sәn dә gәlendә bu saçlarını daramağı yadından çıxarma. һa..
Ceyran әlini Adilin ovcundan çekerәk şıltaqlıqla onun saçlarını qarışdırıb evә qaçdı. Qızın ayaq seslәri kesilmәyincә Adil yerindәn tәrpenmәdi. Onu qәһer boğur, ürәyi sıxılırdı. Adil istәr-istәmәz Ceyranın bu sözlerini xatırladı: «Anam mәnә һemişә bir şey tapşırır; deyir, kiminlә dostluq, yoldaşlıq elemәk istәsәn, tәlәsmә, adamını yaxşı tanı. Hәtta ailәsinin dә kim olduğunu öyrәnmәyi unutma. Adamlar çox müxtelif olurlar, onları tanımaq

<< 1 ... 81 82 [83] 84 85 ... 210 >>