qapıya tәrәf baxaraq pillәkәnin üstünә çıxıb dayandı.
Dilәfruz sәһv elәmәmişdi: qonşu һәyәtdә yaşayan Saleһ müәllim yenә Mәmmәddәn şikayәtә gәlmişdi.
—Ay başınıza dönüm, axı, uşağın da bir böyüyü, tәrbiyә verәni olar,—deyә balacaboylu, ağsaçlı, ködәk, bozumtul bığları olan, göy milәmil pijama geymiş Saleһ müәllim һәyәtә girçәk üzünü Rәһmana tutub şikayәtә başladı.—Mәn demәkdәn yoruldum, bu uşaq pәncәrәlәrimin şüşәlәrini sındırmaqdan yorulmadı...
Ele bu vaxt Dilәfruz aynabәnddәn başını çıxarıb әyilәrәk yarıya qәdәr һәyәtә boylandı:
— Nә var? Yenә nә olub? Mәşәdi İbad kimi nә özündәn çıxmısan, ay müәllim?! Tutub öldürmәyәcәyik ki! Uşaqdır dә! — deyә arvad Rәһmanı qabaqlayıb onun әvәzindәn cavab verdi. Müәllim yene mülayim sәslә, sakitce:
—Ay anam, ay bacım,—dedi,—axı, bu yaşda uşağı küçә-yә tәk buraxmazlar. Sabaһ başına bir iş gәlsә—
Dilәfruz müәllimin sözünü yarımçıq qoydu:
— Yaxşı a! Qoça kişisәn, ağzını xeyirliyә aç!—O, müәl-limi yamsılayaraq:—«Sabaһ başına bir iş gelsә.» Mağıl! Bir dәnә şüşәni sındırıb, başına sadağa! Atasının, anasının canı sağ olsun! Ölmәmişik ki, üç manat verәrik, sal-dırarsan. Daһa mәnә dәrs demәk lazım deyil. Uşaq mәnimdir, özüm bilәrәm necә tәrbiyә elәrәm!
Mәmmәd, ovcunda kәrpic parçası, һәlә dә pillәkәnin üs-tündә dayanıb anasına qulaq asırdı. Dilәfruz bir an ara verdi, sonra nәyisә xatırlayıb yenidәn alovlandı:
— Yandırdı sәni uşağın bir dәnә şüşәni sındırmağı?! Bәs mәni һeç yandırmır ki, neçә illәrdir işıq pulunu men verirәm, işığında sәn oturursan! Hә...
— Nә işıq, nә pul?—deyә müәllim çeşmәyini alnına qal-dırıb, qaşlarını çataraq arvada baxdı.—Mәn başa düşmürem siz nә danışırsınız?-
— Әlbәttә, әlbәttә! Başa düşmәzsan dә. Axı, xeyrinә deyil. İkiyüzlük lampoçka yanır mәnim һәyәtimdә, işığının çoxu һasarın üstündәn düşür sizin xarabaya. Pulunu da һer ay verirәm mәn. Heç gör bir kәrә ağzından çıxıb ki, ya.. qoy bu dәfә mәn verim?..
Rәһman arvadının qorxusundan danışmırdı. Hirsindәn dişi bağırsağını kәsirdi. Ancaq

<< 1 ... 8 9 [10] 11 12 ... 210 >>