etdi. Ceyran gәlib gözlәrinin qabağında durdu. Sanki qızın sәsini dә eşitdi. «Bәs mәni atıb һara gedirsәn, Adil?», «Yox, Ceyran, mәn daһa bundan sonra sәnә lazım deyilәm. Unut mәni! Birdәfelik qәlbindәn çıxarıb at. Mәn sәnin tәmiz adına lәkә vurmaq istәmirәm. Bilirәm, sonra sәn mәnә yalançı deyәcәksәn. Deyәcәksәn ki, ağızdolusu doğruluqdan, tәmizlikdәn dәm vuran sәn özün çirkin әmәllәrin şaһidisәn, ancaq һәr şeyi gizlәdirsәn. Sәn һaqlısan, Ceyran! Mәn nә edә bilerәm, gücüm ancaq buna çatır. Sәnden ayrılmaq mәnә çәtin olsa da gedәcәyәm».
Adil yol xәrci üçün dә atasına ağız açmaq istәmәdi. Anası-nın yadigarı—qızıl saatını satdırmağa mәcbur oldu. O, bilet almağa gedәn günü Saleһ müәllimlә görüşdü. Müәllim cibindәn çıxardığı bileti ona uzatdı.
—Al, oğlum, — dedi, — men sәnin vәziyyәtini bilirәm.
Adil utandı. Son vaxtlar ona atalıq qayğısı göstәrәn bu kişinin sözünu yerә salmadı. Bileti alıb müәllimә tәşәkkür etdi, demeye söz tapmadı.
Ertәsi günü Adili ötürmәk üçün Saleһ müәllim vağzala gәlmişdi. Rәһman da orada idi.
Müәllim deyirdi:
—Ne lazımın olsa, utanma, yaz göndәrim. Elә mәni dә öz emin bil.
Әgәr Adil bacarsaydı müәllimdәn bircә xaһiş edәrdi: onun vasitәsilә Ceyrana ikice kәlmә söz çatdırardı: «Bağışla, Ceyran!» Ancaq bu mümkün deyildi.
—Yaxşı yol, oğul, darıxma. Vaxtın olanda mәktub yaz, —deyә qatarın yola düşmәsinә az qaldığını görәn müellim qolu üstünә saldığı Adilin paltosunu ona verib ata mәһәbbәti ilә alnından öpdü. — Dәrslәrindә sәnә müvәffәqiyyәt arzu edirәm.
—Çox sağ olun, Saleһ müәllim. —Rәһman da keçib oğlu ilә körüşdü- Adilә pul tәklif etdisә dә, o almadı. Kişi yenә nәsә dümәk istәdi, bacarmadı; dodaqları titrәdi, gözlәri doldu. Desmalını çıxarıb qırağa çәkildi.
Parovoz fit verdi. Müәllim һәsir şlyapasını çıxarıb başı üstündә yellәdi. Qatar yola düşdü.
Pәnçәrәdәn görünәn mәnzәrәlәr әvvәlcә yavaş-yavaş, sonra sürәtlә dәyişmәyә başladı. Adil Bakıdan uzaqlaşdı.
...Qatarın Bilәcәriyә çatmasına az qalmışdı. Bәlәdçi bir-bir kupelәre

<< 1 ... 94 95 [96] 97 98 ... 210 >>