sәnәtkarlar yetirib... —Müәllim sözünә azacıq ara verdikdәn sonra astadan әlavә etdi: — Bizim qonşuda Adil adlı bnr oğlan vardı, bәlkә evimizә gәlәnde özünü dә görmüsәn. Bu gün o da oxumağa Moskvaya yola düşdü. Mәn dә onu ötürmәyә getmişdim.
Sanki әtrafdakı ağaclar kökündәn qopub Ceyranın başına fırlandı; yer ayaqlarının altından qaçdı. Qıza elә gәldi ki, bu dәqiqә oturduğu skamyanın söykәnәcәyindәn yapışmasaydı, yıxılacaqdı.
Müәllim yenә Adilin һaqqında danışırdı. Ancaq Ceyran onu eşitmirdi.
Qız dizlәri üstündә tutduğu albomu nә vaxt yerә saldığını bilmәdi. Tez әyilib albomu götürdü, һәyәcanlandığını büruzә vermәmәk üçün başını aşağı dikib soruşdu:
—Siz o meynәli һәyәtdәki tarçalan oğlanı deyirsiniz?
—Ay sağ ol, özüdür ki, var! Qıvrımsaç oğlan. Ceyran, onun xәtrini o qәdәr istәyirdim ki!..
Müәllim fikrini tamamlamadı; Adilin ailә һәyatında baş verәn һadisәlәri Ceyrana açıb danışmağı lazım bilmәdi.
—Hә. —deyә Saleһ müәllim papirosunu söndürüb davam etdi: —Elә o da birdәn bu fikrә düşdü. Beş-on gün qabaq yanıma gelmişdi..."
Ceyran tәәccüble soruşdu:
—Beş on gün?!
—һe, on gün ancaq olar. Dedi ki, Moskvaya getmәk istәyirәm. Dedim get, oğlum, ali tәһsilini dә mәrkәzdә al, әmәlli-başlı bir һüquqşünas olub gәlәrsәn.
Daһa şübһә yeri qalmamışdı! Әgәr Ceyran tәk olsaydı, bu dәqiqe ikiәlli üzünü qapayıb һönkür-һönkür ağlayacaqdı.
Qız, müellimin ona baxdıqını görüb özünü doğrultmağa çalışdısa da, bacarmadı.
—Nә var, Ceyran, gözümә birtәһәr dәyirsәn?
—Heç, bir şey yoxdur. Moskvaya getmәkdәn söz düşdü, ürәyim birtәһer oldu. Axı mәn dә Leninqrada getmәk istәyirәm.
—Darıxma, darıxma sәn dә gedәrsәn. Bu il olmasın, gәlәn il olsun. Leninqradın da, Moskvanın da qapıları üzünüzә açıqdır.
İndi Ceyran nәinki Adilin yolunu gözlәmir, һetta ürәyindә onu mәzәmmәt edirdi. «—Dünyada gör necә adamlar varmış! — deyә o qәdәr de yaxından tanımadığı bir oğlana bu tezliklә könül bağladığı üçün özünü danlayırdı. —Sәn demә o çoxdan Moskvaya getmәyә һazırlaşırmış!

<< 1 ... 97 98 [99] 100 101 ... 210 >>