Hava isti idi.Lüksenburq bağı güneşle,kölgelele dolmuşdu;göy ter-temiz idi,sanki melekler seher tezden onu yumuşdu:şabalid ağaclarının sıx yarpaqları arasinda serçeler cürüldeşirdi.Marius bütün qelbini tebietin qarşısında açmışdı,o heç bir şey haqqında düşünmürdü,ancaq yaşayırdı,nefes alırdı.O yene de skamyanin qabağindan keçirdi,qız başını qaldırıb ona baxdı,onların baxışı bir-birine rast geldi.
Bu defe qızın baxışında ne vardı?
Marius bu suala cavab vere bilmezdi.
Onunbaxışında heç bir şey yox idi,lakin her şey vardı.Sanki birdenildırım çaxmışdı.
Qız gözlerini yere dikdi.Mariusda gelib getdi.
Onun gördüyü hiylesiz,sade bir uŞaq baxışı deyildi:bu birden üstü açılan,ele o saat da örtülen bir uçurum idi.
Her qızın bele olduğu bir gün olur.Vay bu baxışa rast gelen adamin halina.
Hele özünü derk etmeyen bir qelbin bu ilk baxışı dan yerinin ağarmasina benzer.Bu parlaq,hem de mechul bir şeyin meydana gelmesidir.Müqeddes qaranlıqda birden görünen,özünde bu günün bütün mesumluğunu,sabahın bütün ehtirasını birleşdiren bu solğun işığın mehvedici cazibedarliğını tesvir etmek mümkün deyil.Bu sanki cesaretden mehrum,intizarla dolu bir şeşefqetin heç gözlenilmediyi halda oyanmasıdır.Bu mesumluğun öz-özünden xelveti olaraq qurduğu tordur,o,heç özü istemeden,xeberi olmadan başqalarının qelbini bu tora salır.Bu qadin baxışlı bakirelikdir.
Bu nezer kimin üzerine düşse,çox nadir hallarda onda derin xülyalar oyatmaz.Bütün bakirelik,bütün mesumluq bu semavi,bu mesum şüalardır;bu şüada en işveli bir nezerden daha artıq ele bir sehrli qüvve var ki,onun tesviri altinda derhal qelbin derinliyinde etir ve zeher dolu tutqun bir çiçek açılır,bu çiçeye sevgi deyirler!

Viktor Hüqo "Sefiller"