diye mırıldandı.
“Bana borçlandın. On dakikaya
kadar orada olur. Bulabileceğimin
en iyisini yolladım. Çok yakışıklı...
Senin adını verdim. Zaten bulması
zor olmaz. Kafedeki en güzel
kızdır diye tarif ettim. Sonra
ödeşiriz.”
“Sağ ol Cucu... Canımsın. Seni
seviyorum.” dedi keyifle Vildan.
Konuşma bitince, gözü kapıda
beklemeye başladı. Fazla gelen
yoktu bu saatte. Birkaç dakika
sonra, uzun, kumral bir adam
kapıdan içeriye girince, toparlandı.
Dikkatle baktı. “Nasıl birisi, onu da
sormadım, ne aptalım...” diye
kendisine söylendi. “Bu olabilir
mi?” Tülay’a uzun adamı işaret
etti. Ama manken olacak kadar
yakışıklı ve atletik değildi. Zaten
bir an etrafını süzüp, cam kıyısında
oturan bir kızın yanına gitmişti.
Bir süre sonra kapı yine açıldı. Bu
arada birkaç kişi girmişti ama hiç
biri beklediği gibi değildi. Kapı son
açılışında, küçük bir çana çarptı ve
hoş bir şıngırtıyla geleni haber
verdi. Vildan gözlerini kapıya
çevirdi. Geleni merakla süzdü. İşte,
bu olmalıydı.
“Allahım, ne olur bu olsun...” diye
içinden dua etti. Kalp atışları
hızlandı. Buna şaştı çünkü bu ilk
kez oluyordu. Böylesine yakışıklı
birisini beklemiyordu.
Adam kendisinden emin bir şekilde
içeriye birkaç adım attı. Dimdik ve
çok esnek gözüküyordu. Gözlerini
etrafta gezdirdi. Acaba Cumhur
kendisini ona doğru tarif etmiş
miydi? Etmiş olmalıydı. Çünkü
uzaktan bile ışıldayan gözleri, bir
anda kendi üzerine kilitlenip
kalmıştı. Evet, bu adam o
olmalıydı.
Gerçekten de beklediği gibi
birisiydi. Uzun ve atletik
görünüyordu. Ama üzerine bir iş
görüşmesine gider gibi, takım
elbise giymişti. Cucu ona keşke
spor giyinmesini söyleseydi. Belki
de üstünü değiştirecek vakit
bulamamıştı? Uzunca, iyi kesimli
dalgalı saçları vardı. Vildan kendi
saçlarını siyah sanırdı ama bu
adamınkiler kuzguni siyahtı.
Boyatıyor olacağını düşündü. Yine
de beklediğinden çok... çok daha
yakışıklıydı. Bir manken için bile
çok yakışıklıydı.
Elinde olmadan yutkundu.
Dosdoğru

<< 1 ... 4 5 [6] 7 8 9 >>