gerektiğini
söyledi. Ufak tefek arkadaşı
giderken
bir süre onun gidişini seyretti.
Başını çevirdiğinde Turgut’un hâlâ
garip bir şekilde kendisini
süzmekte olduğunu gördü.
Bakışlarından
rahatsız olmadı ama... yine de
sordu.
“Ne oldu? Niye bana öyle
bakıyorsun?” Sesi biraz öfkeliydi.
Zaten diğer adama sinir olmuştu.
Genç adam tembelce gülümsedi.
“Hiç tanımadığın bir adama
oyun yapıyorsun. Onu daha evvel
görmediğin belli! Belki de
görsen hoşlanacaksın. Ya
düşündüğün kadar yaşlı değilse?
Belki de
yakışıklı bile bulacaksın?”
“Olabilir...” dedi sinirle Vildan.
“Ama daha evlenmeye hiç
niyetim yok. Okulumu bile
bitirmedim. Bir de çocuk falan
isterse...
al başına belayı. Başka kız bulsun!”
“Ona böyle söyleyebilirsin... Belki
istemediğini söylersen vaz
geçer?”
“Zaten söyledim. Yani babama
söyledim. Ona söylemiş
olmalı... Daha niye ısrar ediyor
anlamıyorum. Evlenecek başka
kimse mi yok?”
“Ona bakire olmadığını söyleyerek
mi vazgeçireceğini
sanıyorsun?” Sesi meraklıydı. Bir
an durup hafif meraklı bir sesle
sordu. “Bakire misin, peki?”
Vildan’ın ağzı açık kaldı. Yanakları
kızardı. Siyah gözleri
ışıldadı. Öfkesi yüzünden vücudu
dikelmişti. Adamdan
uzaklaşınca, omzundaki kol
sandalyenin arkasına kaydı. “Bunu
sormaya hakkın yok! Bu seni
ilgilendirmez!”
Adam bacak bacak üstüne atıp
genç kızın tepkisinin
azalmasını bekledi. Ona karşılık
vermemişti. Fakat delici bakışları
bir an için ince uzun bacaklarında,
açık yeşil gömleğinin üzerinden
dik göğüslerinde gezindi. Sonra
aniden doğrulup ayağa kalktı.
“İzninle bir telefon açmam lazım.
Hemen dönerim.” diye
mırıldandı.
“Uzaklaşma ama... Her an
gelebilir!”
“Merak etme...”
Genç adam birkaç metre uzağa
gidip, cam kıyısında telefonu
ile konuşmaya başladı. Vildan
onunla ilgilenmemeye çalışarak
kalan meyve suyunu da bir dikişte
bitirdi. Gözü kapıdaydı.
Endişeyle yakışıklı adamın telefon
görüşmesinin fazla
uzamamasını arzuladı. Bakışları
yine ona kaydı. Kendisi

<< 1 [2] 3 4 >>