onrakı
Fatih Murat Arsal Fan
Bölüm 4
“Bu durumda... şimdi parayı geri
vermem mi gerekiyor?”
Sesi hafif şakacı mıydı, yoksa alaycı
mıydı, anlayamadı.
“Elbette hayır. Sen görevini yaptın.
Hiç değilse randevuna da
zamanında yetişebileceksin.” Başını
salladı. “Para senindir.”
Genç adam sakince ceketine
uzandı. Elini cebine atıp parayı
çıkardı ve masaya geri bıraktı.
“Alamam bunu. Belki sonra...” dedi
umursamazca.
“Saçmalama, almalısın! Bu parayı
hak ettin...”
Turgut otoriter bir tavırla elini
kaldırınca sustu. Adamın
yüzündeki gülümseme silinmemişti
ama kararlı olduğu hafif kısılan
gözlerinden belliydi. Vildan kolay
kolay erkeklerin baskısı altına
girmemesine rağmen elinde
olmadan yutkundu.
“Hiçbir şey yapmadım. Üstelik çok
güzel bir bayana sarılıp
hoşça vakit geçirdim. Benim
yerimde olsa... çoğu erkek üstüne
para
verirdi.” Gülümseyen yüzünde
hafif bir çapkınlık vardı.
Hayatta kızarmayan Vildan,
yeniden kızardı. Bugün ikinci
kez olmuştu bu. Genç adam uzanıp
kızın telefonunu aldı ve
kapağını kaydırıp hızlıca bir takım
numaralar girdi. Sonra çaldır
düğmesine bastı ve bir saniye
sonra da kapattı.
“Numaramı buraya yazdım. Şimdi
bende de senin numaran
var. Eğer yine araman gerekirse
diye...?” Telefonu masaya geri
bıraktı. Vildan hayretle bakıyordu.
Kızmalıydı. Kızmak için
kendisini zorladı.
“Numaramı... alman doğru
değildi!” dedi sıkıntıyla.
Genç adam aldırmadan ayağa
kalktı. Ceketini giydi ama
kravatı elinde kalmıştı. Onu
katlayıp ceketinin cebine tıktı.
Gözleri
kızın güzel yüzündeydi.
“Sen aramadıkça... ben de
aramayacağım, söz!” dedi tatlı bir
şekilde gülümseyerek.
“Aramayacağım...” dedi Vildan
çocuksu bir dudak
bükmeyle. “Artık seninle işim
bitti.”
Genç adam duraladı. Sinir edici
gülümsemesi halen
yüzündeydi. Bir an kıyıda merakla
ikisini izleyen Tülay’a baktı.
Sonra yeniden Vildan’a çevirdi
bakışlarını... Yavaşça yanındaki
sandalyeye yine oturdu. Yüzü
yüzüne çok yakındı. Gözlerinin
içine
dik dik

[1] 2 3 4 >>