Vildan
tabağındaki yemekle uğraşmaktan
vazgeçti. Canı da bir şey yemek
istemiyordu zaten. Suyundan bir
yudum aldı. O anda babası koyu
kahverengi gözlerini kendisine
çevirince, ne söyleyeceğini anladı.
“Bugün yaptığın şey için teşekkür
ederim” dedi adam. Kızı
cevap vermeyince devam etti.
“Ataman Bey seninle görüşmeyi
çok
istiyordu. Bugün onu görmeyi
kabul etmen, iyi oldu...”
“Ama görüşemedik...” dedi Vildan
donuk bir sesle. Hâlâ
babasına içerlemiş bir ruh
halindeydi.
“Olsun..! Yine de görmeyi kabul
ettin ya!”
“Baba! Onu görmeyi kabul ettim,
çünkü sen beni
dinlememek için çok inat ettin.
Kaç gündür beni zorlayıp
duruyorsun. Ben de ona, benden
vazgeçmesini söylemek istedim.
Onunla evlenmeyeceğim. Belli ki
sen söylememişsin...?”
“Ona evliliği düşünmediğini
söyledim ama... çok inatçı. Seni
bizim tersanede gördüğü zaman
beğenmiş. Okulun olduğunu da
söyledim. Fakat önemli olmadığını,
üniversite okuduğunu bildiğini
söyledi. Evlendikten sonra da
okumaya devam edebilirmişsin.
Ataman Bey gerçekten çok
zengin... Türkiye’nin en büyük
armatörlerinden birisi...
Gemilerinin sayısını kendileri bile
bilmez.
Senin için de çok iyi bir şans bu!”
“Olabilir. Zengin diye beni bir
ihtiyara mı layık görüyorsun?”
İnatçı sivri çenesi kasılmıştı. Siyah
gözleri öfkeyle bakıyordu.
Babası şaşkınlıkla kaşlarını kaldırdı.
“İhtiyar mı? Sen şimdi
ona ihtiyar mı diyorsun? Aranızda
fazla yaş farkı yok ki! ”
“Demek sence fazla yaş farkı yok?
Ne kadar rahatsın baba!”
Sesi iyice öfke dolmuştu.
“Kızım, ne var ki? Bizim de
annenle aramızda on iki yaş var.
Siz de öylesiniz. Gördüğüm
kadarıyla belki on... belki biraz
daha
fazla... Çok değil ki?”
“Na... nasıl on? Kaç yaşında bu
adam?” Şaşkınlıktan
kekelemişti. Babasının sözlerini
yanlış duyduğuna emindi.
Babası omuzlarını silkti. “Otuz falan
gözüküyor. Sen kaç
sanıyordun ki?”
“Otuz mu?” diye hayretle isyan
etti. “Ben bütün gün elli
yaşlarında bir adam bekledim. Bana
onun yaşını hiç

<< 1 2 [3] 4 >>