yeriz. Biraz
konuşuruz ve birbirimizi ikna
etmeye çalışırız.”
“Ben... yemek yedim. Gelemem...”
diye itiraz etti yine. “İkna
edecek bir şey de yok. Neden
‘hayır’ cevabını kabul
etmiyorsun?”
“Huyumdur, bu cevabı sevmem.
Ama inan bana, seni
dinleyeceğim.”
“Sana inanamıyorum... Neden ben?
Niçin inat ediyorsun?
Sandığımın aksine... gençsin...
yakışıklısın... ve zenginsin...
Kollarına atılacak onca kız varken
neden ben?”
“Buluşalım... Her şeyi o zaman
konuşuruz. On dakika sonra
oradayım.”
“Buraya on dakikada gelemez...”
Sözlerini tamamlayamadı
bile. Telefon kapanmıştı.
Elinde telefon, yine hayretler
içinde kalakaldı. Bu adamın
cüretine inanamıyordu. Demek
evinin adresini de biliyordu? İtiraz
kabul etmeyen tavrı, çok can
sıkıcıydı. Ondan şimdi de nefret
ettiğini hissetti. Böyle insanlardan
nefret ederdi. Kendisini baskı
altına almaya kalkan herkesten
nefret ederdi. Bu adamın
gülümseyişinin arkasında neler
olduğunu anlayamadığı için,
kendisini de huzursuz hissediyordu.
Beğenisi kolayca nefrete
dönüşmüştü.
Bir dakika kadar bahçede öylece
kaldı. Ne yapacağını
bilmiyordu. Onunla konuşmaktan
başka çaresi yok gibi
gözüküyordu. En iyisi bir kere
görüşüp her şeyi kökünden kesip
atmaktı. Ne kadar yakışıklı olursa
olsun, onunla evlenmeye hiç
niyeti yoktu. Sonra sinirli bir
tavırla eve gidip annesine ve
babasına
dışarıya çıkacağını söyledi.
“Tek mi?” diye sordu babası biraz
merakla.
“Hayır! Tek değil...” Donuk sesi,
kendisini zorlukla tuttuğunu
gizliyordu.
“Öyle mi? Kiminle?”
“Senin o çok değerli Ataman
Bey’inle... Ama ümitlenme...
İyi bir haber yok! Asla da
olmayacak. Onu istemiyorum.
Onunla
evlenmek istemiyorum. Ben de
bunu ona söylemek için
telefonundan aradım. Az sonra
gelip beni alacak. İstediğiniz üzere
görüşeceğiz yani... Ona
milyonlarını istemediğimi,
kendisine başka
kız bulmasını söyleyeceğim. Sen
de zengin damat hayali kurma
boşuna...”
“Vildan... biraz konuşmalarına
dikkat edersen iyi olur.”
Babası

<< 1 2 [3] 4 5 >>