sinirini gizlemeye
çalışıyordu. “Ne bana, ne de ona,
ileride
pişman olacağın şeyler söyleme...
Sanki seni zorla
evlendiriyormuşum gibi de
davranma! Sadece görüşmeni
istemiştim. Onu bir süredir
tanıyorum. O iyi bir adam ve ben
ona
değer veriyorum. Değer
vermeseydim kızımla asla
görüştürmek
istemezdim... Seni ne kadar
sevdiğimi, sakındığımı bilirsin!”
“İyi... Görüşeceğim işte!”
Öfkeyle döndü. Sinirle odasına
gitti. Üzerine hızlıca yeni
kıyafetler giydi. Saçını başını
düzeltip, makyajını tazeledi.
Saçlarını
ensesinde atkuyruğu yaptı. Şimdi
normal bir genç kız gibiydi ama
güzel olduğunu biliyordu. Bunu
duymaya ve hissettirilmeye yıllar
içinde alışmıştı. Fakat güzelliğinin
başına böyle bir dert açacağına
hiç ihtimal vermemişti. Zorla
güzellik olur muydu? Sinirle
çantasını aldı. Aynada son bir kez
kendisine baktı. Acele etmeliydi.
Adam birazdan burada olurdu.
Annesi ve babası ile karşılaşmasını
istemiyordu. Onların yanında
adama istediği gibi davranamazdı.
Merdivenlerden alt kata indiğinde,
babasının masadan
kalkmış olduğunu ve kendisini
beklediğini gördü.
“Buraya mı gelecek?” diye sordu
adam
“Evet, ama içeriye almayacağım.
Siz burada kalın. Ben onu I
karşılarım.”
“Saçmalama, ayıp olur...”
“Ne ayıbı baba ya? Asıl ayıbı o
yapıyor. Siz gelmeyin. Ben
hallederim.”
Evleri İnciraltı tarafında, denizi
gören bir yerdeydi. Ama
deniz ile aralarında biraz yürüme
mesafesi vardı. Bahçeye çıkıp
hızlıca dış kapıya yöneldi. Sağlı
sollu kendilerininki gibi bahçeli
evler, tüm sokak boyunca inşa
edilmişti. Lüks bir sokaktı. Genelde
zengin insanların ikamet ettikleri
bir yerdi. Merkeze biraz uzaktı
ama ulaşım sorunu yoktu. Zaten
çoğu kişinin kendisi gibi arabası
da vardı. Özel araçlarıyla gelip
gidiyorlardı. Bu mesafeyi adamın
nasıl on dakikada alacağını merak
etti. Uçmuyorsa... zor olacaktı.
Şehir merkezinden burası trafikte
en az yirmi beş dakika sürüyordu.
Hakikaten de fazla beklemedi.
Konuşmalarından yaklaşık on
beş

<< 1 2 3 [4] 5 >>