tatlı bir gülümseme
vardı.
Vildan kaldırımda durdu. Adamdan
bir kaldırım
yüksekliğinde olmasına rağmen,
boyları yine de aynı seviyeye
gelmemişti. Gözlerini kısarak
gözlüklerin arkasındaki gözleri
görmeye çalıştı. Kalbinin neden
hızla attığını anlamamasına
rağmen, sivil kıyafetler içinde çok
daha genç göründüğünü
düşündü.
“Merhaba!” dedi adam yavaşça.
Gözlüklerini çıkarıp gülen
gözlerle kendisine baktı. Vildan
cevap vermedi. Adamın yüzüne
öylece bakıyordu. Hatırladığından
bile daha yakışıklıydı. Pırıl pırıl
esmer cildi ve simsiyah saçları ile
ağzında parıldayan bembeyaz
dişleri inanılmaz bir tezat
oluşturuyordu. İnatçı keskin köşeli
çenesi, onun ne kadar kararlı bir
insan olduğunu belli ediyordu.
“Cevap verme vakti mi geldi?”
diye sordu sonra. Onun
evlilik teklifini ve kendisine verdiği
bir hafta süreyi kastediyordu.
Bu bir hafta ondan hiçbir haber
alamamıştı. Kendisini hiç
aramamıştı. Rahatsız edecek hiçbir
şey yapmamıştı. Yapmasına da
gerek yoktu zaten. Onu
düşünmeden geçirdiği bir saati bile
olmamıştı. Hep adama vereceği
cevabı düşünmüştü. Ne cevap
vereceğini biliyordu ama zaman
zaman vazgeçmeyi istediği çok
olmuştu.
“Cevabını yarın alacağım. Bugün
benimle birlikte olacaksın.
Babandan izin aldım.” dedi genç
adam. Vildan’dan en ufak bir
şaşırma belirtisi gelmeyince
bakışlarını hafifçe kızın etrafında
gezdirdi. “Herkes bize bakıyor!”
derken keyifle gülümsedi.
“Anlaşılan bir şekilde varlığımdan
haberleri var. Yarım saattir
buradayım, gelen geçen beni
süzüyor.”
“Arabamın üzerinde oturup
kaportasını yamulttuğun için
olmasın?” dedi genç kız donukça...
“Olabilir. Ama bence...” Yavaşça
omuzlarından yakalayıp,
onlarca kişinin şaşkın bakışları
arasında dudaklarına bir öpücük
kondurdu. Küçücük bir merhaba
öpücüğüydü. Vildan kucağında
kitaplar, elleri dolu olduğu için
engel bile olamadı. Aslında çaba
bile harcamadı. “...bence bunu
bekliyorlar!” diye sözünü bitirdi
adam.
Vildan gözünün ucuyla etrafına
baktı.

<< 1 [2] 3 4 ... 6 >>