değil,
bütün bahçe kendisine bakıyordu.
Ürperdi. Bakışların yoğunluğu
korkunçtu.
Adamın sağındaki sandalye boştu.
Genç adam onu bu
sandalyeye yönlendireceğine,
solunda ayağa kalkmış olan esmer
güzeli kadına çevirdi. Vildan’ın
nefesi kesildi. Bu kadın yakından
daha da güzeldi. Çok... çok güzeldi.
Onunla yarışabilir miydi ki?
Hiç sanmıyordu. Kadının açık renkli
gözleri, güzelliğine güzellik
katıyordu. Kendisini sevgilisiyle
tanıştırması ne kabalıktı... Ama...
...İlginçti. Kadın kendisine çok
samimi gülümsüyordu. “Sizi
tanıştırayım...” diye mırıldandı
adam sevimli gülümsemesiyle.
“Aydan, bu hanım benim sözlüm,
Vildan! Yusuf Bey’in kızı,
biliyorsun.”
“Evet, biliyorum ama tanışmak
nasip olmamıştı!” Sesi de o
kadar güzeldi ki, Vildan midesine
rahatsız edici bir düğümün
yerleştiğini hissetti. Biraz isteksizce
kadına bakarken Osman
devam etti.
“Vildan, bu da benim kız kardeşim
Aydan... Kendisine
senden çok bahsettim.”
Genç kız neredeyse bayılacaktı.
“Kardeşin mi...?” diye
fısıldarcasına konuşurken,
kendisine sarılan kadının
yanaklarını
öpmesine şaşkınca izin verdi. Bu
güzel kadın Turgut’un kardeşi
miydi? Neler de düşünmüştü?
Ama esmerlikleri hariç hiç
benzemiyorlardı. Demek o yüzden
o kadar rahattı! Erkek kardeşine
sevgi gösteren normal bir kadındı.
İki kardeşin yakınlığını nasıl da
yanlış anlamıştı? Babasına da çok
kızdı. Babası bile bile kızının
yanlış düşünmesine izin vermişti.
“Ben... “ dedi kendisini
toparlamaya çalışarak.” ...elbise
için
teşekkür ederim.”
“Sana benden çok yakışmış.” dedi
kadın içtenlikle. “Turgut
çok güzel olduğunu söylemişti
ama... bence biraz az bile
söylemiş.”
Vildan üzerindeki şoku atmaya
çalışarak gülümsedi. Bu
esmer güzeli Aydan’ ın da, aynı
ağabeyi gibi çok güzel bir gülüşü
vardı. Kıskançlığı geçince, kadına
karşı içinde bir ısı yayılmıştı.
“Sen de çok güzelsin...
Gerçekten...!”
Aydan onun tuttuğu ellerini salınca,
Vildan kendisine
nerdeyse bir ağızdan hoş geldiniz
diyen

<< 1 ... 5 6 [7] 8 >>