sordu.
Vildan anlamamıştı. Girdikleri
kalabalık caddenin güzelliğiyle yine
büyülenmişti. Buraya her gelişinde,
çarşısının hareketliliği ve
güzelliğiyle yine Kuşadası’na
hayran kalıyordu. Bakışlarını
etrafından ayırıp ona baktı.
“Nasıl yürümek?” dedi şaşkınca.
Adam elini uzattı yavaşça. “Artık
sözlü olduğumuza göre...?”
Vildan bir onun iri eline, bir de
siyah gözlerine baktı. Çok
güzel gülümsüyordu. Elini onun
eline bırakmak istemiyordu ama...
böyle gülümseyen birisine nasıl
karşı konabilirdi ki?
“Eee... Şu anda... bu kadar... yakın
olmamız doğru değil...”
İnatla elini uzatmadı. Onunla el ele
tutuşmak istemiyordu. Onun
sıcaklığını hissedebileceği her türlü
yakınlaşmaya karşıydı.
Yutkundu... “Biz seninle âşık
değiliz. Evli de değiliz. Elimi
tutmanı
gerektirecek bir şey...”
Adam sabırsızca uzanıp kızın elini
tuttu.
“Hadi ama!” dedi onun sözünü
keserek. “Çok inatçısın!”
“Bırak elimi...” Fakat kendi elini
tutan iri el o kadar güçlüydü
ki, çırpınması hiç fayda etmedi.
Üstelik acımaya da başlamıştı.
Elini kurtaramayan Vildan çaresizce
buna boyun eğdi. “Sen
hayvanın tekisin...” dedi öfkeyle.
“Benim isteklerim senin için hiç
önemli değil, öyle değil mi?
Sürekli kendini düşünüyorsun. Bana
istediğin her şeyi yapabileceğini
sanıyorsun?”
Kendisine çarpan birisi yüzünden
hafifçe sendeledi.
Kalabalıkta tartışmak hiç mantıklı
değildi. Genç adamın
gülümseyen yüzü de zaten
değişmemişti. Hâlâ elini sımsıkı
tutuyordu.
“Tamam...” dedi çaresizce. “Elimi
acıtıyorsun...”
Çocuksu mızmızlanması üzerine
genç adamın parmakları
gevşedi. Şimdi tıpkı bir aşık gibi
tutuyordu ve Vildan sesini
çıkarmadı. Çekmeye de çalışmadı.
Hayretle adamın iri ama sevecen
elinden kendi bedenine inanılmaz
bir akımın aktığını hissetti. Kalbi
gümbürdemeye başlamıştı. Sanki
adamın her şeyine sahiplenmişti.
Elinin altında inanılmaz bir güç
tutuyordu. Bu hiç bilmediği bir
histi. Ve kendisini... inanılmaz
güvende hissediyordu...
Sessizce yürümeye devam

<< 1 2 3 [4] 5 6 ... 8 >>