Vildan
da aynı koltuğa bırakmıştı.
Döndüğünde, yüz yüze adamla
kalakaldı. Birbirlerine çok
yakındılar. Başını kaldırıp, yakışıklı
yüzü süzdü bir an. O da ışıl ışıl
gözlerle kendisini inceliyordu.
“Evlilik için seni çok mu acele
ettiriyorum?” diye sordu
yumuşakça. Onun sinirli bakışlarla
cevap vermemesi üzerine başını
salladı. “Söylediğim gibi, tarihi sen
belirle... Birkaç aylık gecikme,
babamı huzursuz etmez. Yazın
sonunda da evlenebiliriz.”
Vildan yine sesini çıkaramadı. Ne
diyeceğini bilemiyordu
çünkü. Gözlerini kısıp adamın ciddi
olup olmadığına baktı. O böyle
gülümserken hangi lafı şaka hangi
lafı ciddi anlamıyordu.
“Bana kalsa...” diye mırıldandı. Onu
üzmek istiyordu. Bu
gece iki kere kendisini sinir
etmişti. “... seninle hiç evlenmek
istemiyorum!” dedi kötü kötü.
“...ama beni bırak desem...
bırakmazsın değil mi?” Adamın
gülümsemesi azalmıştı gerçekten.
Siyah kaşları ilk kez çatılır gibi
oldu. Vildan yutkundu. Şüpheyle
“Bırakır mısın?” diye ekledi. Adam
‘Bırakırım!’ dese, ne
yapacağını, ne diyeceğini hiç
bilemiyordu.
Bir süre sessiz kaldı Turgut. Sonra
yüzüne o gülümsemesi
yeniden yerleşti. “Asla!”dedi adam.
“Ya baban... biz evlenmeden
ölürse?” Bu sorunun cevabını
gerçekten merak ediyordu. “O
zaman evlenme gerekçen yok
oluyor.”
“Yine bırakmam. Ben sadece
çocuğu, babam için
istiyorum...” Uzanıp kızı belinden
yakaladı. Karşı koymasına fırsat
vermeden nazikçe kendisine çekti.
İncecik bedeni adamın
vücuduna usulca yaslandı. “...ama
seni kendim için istiyorum.
Bunu daha evvel de söylemiştim.
Sen benim oluncaya kadar her
şeyi yapabilirim. Sen zaten üç yıl
önce benim olmuştun...”
Vildan sebepsiz bir hainlik duygusu
içindeydi. Adamın
söyledikleri bir yandan hoşuna
giderken bir yandan da onu üzmek
için içinde güçlü bir arzu vardı.
“Bakire olmasam da mı...?” dedi
soğukça. Bir erkek
kendisine böyle sarılmayalı çok
olmuştu. Üstelik bacaklarını daha
evvel hiç bu kadar halsiz
hissetmemişti. Yorulmuş

<< 1 ... 3 4 [5] 6 7 >>