demişse yine
gülümsedi. “Tamam tatlım. Ne
dediğini anladım. Sana istediğin
şeyi alacağım. Evet... Ben de seni
özledim. Salı günü görüşürüz...”
Telefonu kapattığında yüzündeki
gülümseme hâlâ devam
ediyordu. Bakışlarıyla Vildan’ı
süzdü. Kızı beğendiği belliydi.
“Çok güzel olmuşsun!” dedi
keyifle.
“Teşekkürler.”
Ama aklı duyduğu konuşmadaydı.
Telefonda konuştuğu kişi
sevgilisi olmalıydı. Bir kadın olduğu
kesindi. Kendisinin yanında
böyle rahat konuşması da sinirini
bozmuştu. Bu adamın rahatlığını
anlayamıyordu. Ona ‘Tatlım’
kelimesini o kadar güzel söylemişti
ki, bu daha da sinir bozucuydu.
Hem de onu özlediğini söylemişti.
Demek birkaç günlük ayrılıklarda
bile kadını özlüyordu! Yalan
söylemediği, sesinin içtenliğinden
belliydi.
Kahvaltıya indiklerinde, içerisi artık
daha kalabalıktı.
Kendilerine açık büfeden birer
tabak doldurup boş bir masaya
yerleştiler. Vildan adamın telefonla
konuşmasına çok değer
vermemiş gibi gözüküyordu.
Oturmaları üzerinden bir dakika
geçmemişti ki, Turgut’un kardeşi
belirdi yanlarında. Aydan o sabah
gerçekten nefesleri kesecek kadar
güzeldi. Beyazlar içinde, esmer
ama çok güzel bir melek gibiydi.
Yanında ise uzun ve yapılı bir
adam vardı. O da otuzlarının
ortalarında duruyordu. Şakakları
hafif
kırlaşmıştı. Gerçekten de yakışıklı
bir erkekti. Koyu mavi gözleri
ile delici bakışları vardı.
“Günaydın!” dedi genç kadın
sevimli bir gülümseme ile
Vildan’a... Eliyle yanındaki adamı
işaret etti. “Bak Vildan, seni
eşim ile tanıştırayım. Salih, dün
akşam siz dışarıdayken geldi...
Salih, bu da Turgut’un güzel
sözlüsü... Vildan!”
Vildan elini adamın nazik eline
bırakırken, yakıcı bakışlar
hızlıca üzerinde gezinmişti. Belli ki
kendisine değer biçiyordu.
Genç kız “Memnun oldum...” diye
mırıldanırken, biraz çekindi. Bu
adam da aynı Turgut gibi,
kendisinden emin bir duruşa
sahipti.
Siyah saçları, yandan düzgünce
taranmıştı. Bakımlı bir adamdı ve
gerçekten de çok yakışıklıydı.
“Ben de...” dedi

<< 1 2 3 [4] 5 6 ... 8 >>