adam ciddi bir
gülümsemeyle. Boyu
Turgut’a yakın gözüküyordu. Fizik
olarak çok benzeseler de
yüzlerindeki ifadeler taban tabana
zıttı. Her zaman gülümseyen
Turgut’a göre Salih daha ciddiydi.
“Sizi tebrik ederim. Bu adamın
evleneceğini hiç ummazdım.
Ondan ümidi kesmiştim. Ama şimdi
neden fikir değiştirdiğini
anlıyorum!” dedi ciddi bir
samimiyetle.
Turgut oturduğu koltuğa kaykılmış,
gülümseyen suratıyla,
kızın kızaran yüzünü izliyordu.
“Otursanıza...” dedi sonra eniştesi
ve ablasına. Çift masanın
boş iki sandalyesine yerleşince,
Vildan iyice huzursuz oldu. Şimdi
bu üç kişinin kıskacı altında
hissediyordu kendisini.
Kahvaltı sırasında fazla
konuşmayan Vildan iki erkeğin
sohbetini dinliyordu. İkisinin de
birbirlerine saygı ve sevgi
duydukları belliydi. Belki de
benzerliklerinin verdiği bir çekimdi
bu... Aydan ise kendisi gibi fazla
konuşmuyordu. Kocasının
yanında daha durgundu. Arada göz
göze geldikleri zaman, kadının
aklından geçenleri anlamaya
çalışıyordu ama başaramıyordu.
Salih’in yanında ona sevgi veya
nefret duyduğunu belirten her
hangi bir ipucu vermedi.
“Sen geziye gitmiyor musun?”
diye sordu Aydan kendisine...
Vildan başını iki yana salladı.
“Hayır. Plajda uzanıp biraz
dinlenmeyi düşünüyorum. Bu
hafta biraz yorucuydu.”
“Sana takılabilir miyim?” Gözünün
kıyısından kocasına
baktı. Adam Turgut’a bir şeyler
söylüyordu. “Salih’in bir süre için
İzmir’e gitmesi gerekiyormuş.
Akşam dönecek. Ben de yalnız...
kalmak istemiyorum. Sen de
geziye gitmiyormuşsun!”
“Elbette!” dedi Vildan. “Harika
olur. Konuşuruz...” Kıza
Turgut hakkında soracağı sorular
vardı zaten. Adamı biraz
tanımanın vakti gelmişti.
Karakterini henüz çözememişti.
Onu en
iyi tanıyan yine kardeşi olurdu. Bu
adamla evleneceğine göre
hakkında bir şeyler bilse iyi olurdu.
Ayrıca bu güzel kadınla
beraber eğleneceğini de
hissediyordu. Belki de
dertleşirlerdi.
Çünkü kocasına bakarken hafif bir
hüzün yakalamıştı.
Kahvaltıdan sonra

<< 1 ... 3 4 [5] 6 7 8 >>