olduğunu
biliyorum....”
“Evet... Durumu pek iyi değil.
Annem ve babam yıllardır
abimin evlenmesi için uğraşıp
durdular. O ise istemediğini
söyleyip
duruyordu. Babamın şimdi hayattan
sadece tek bir arzusu kaldı
sanırım. O da Ataman’ın evlenip
çoluk çocuğa karışması. Böylece
gözü arkada kalmayacak...”
“Biliyorum... Bana söyledi...”
Aydan’ ın zeki gözleri kısıldı.
Durumu anlamaya çalışıyordu.
“Seninle çocuk için evlendiğini mi
söylemek istiyorsun?” diye
sordu ansızın. “Seni üç yıldır
tanıdığını biliyorum. Söylemedi
ama
seni sevdiğine de eminim. Sana ise
mutlaka söylemiştir. Ve sen de
onu çok seviyor olmalısın... Sadece
bir hafta önce tanıştığınıza
göre...!”
Kız cevap vermedi. Bunun yerine
soru sormayı tercih etti.
“Onu hâlâ fazla tanımıyorum.
Doğrusu... ben biraz
korkuyorum...”
“Kimden?” dedi genç kadın
şaşkınca. “Abimden mi?
Evlilikten mi?” Sevimli bir şekilde
güldü.
“İkisinden de..!” diye mırıldandı
Vildan. “Ama Turgut... bu
güne kadar onun gibi birisini...
tanımadım. Hep gülümsüyor ama...
bana çok tehlikeli gözüküyor. O...
nasıl biri?”
Aydan gülen gözlerle kendisine
bakıyordu. Bu haliyle aynı
ağabeyi idi.
“Tarafsız olamayacak birisine
soruyorsun bu soruyu!”
Uzanıp kızın eline dokundu.
“Merak etme... Onu tanımaya çalış.
Kurcaladıkça ne kadar harika
olduğunu göreceksin. O mermer
bir
bloğun içinden çıkmayı bekleyen
harika bir heykel gibidir.
Yontmadıkça göremezsin. Eminim
harika bir de baba ve koca
olacaktır.”
“Öyle mi?”
“Evet! Kızıma olan ilgisini görsen...
Herhalde bebeğiniz
olunca kızım çok kıskanacak...”
Vildan sustu. Adamın çocuğunu
hayal bile edemiyordu.
Kendisini de anne olarak henüz
düşünemiyordu. Bu insanın kanını
emen adamla ne yapacağını hiç
bilmiyordu. Bir iki ay içinde
onunla evlenecek ve artık
kollarından kaçamayacaktı. İşin
garibi,
bunu düşündükçe içinde anlamadığı
bir heyecan duyuyordu.
Bir iki kere denize girdiler. Her
ikisi de olağanüstü fiziğiyle
çevrelerindeki erkeklerin

<< 1 ... 5 6 [7] 8 >>