yine
toplu durduğunu gördüler. Ayrıca
canlı orkestranın çaldığı
platformda yoğun bir çalışma vardı.
“Şöhretli bir iki sanatçı
gelecekti, kutlama için...” dedi
Turgut. “Biraz yürüyelim mi?
Yemeğe daha yirmi dakika var.”
Kız duralayınca güldü. “Sadece
yürüyüş. Romantik bir ortam falan
yaratmaya çalışmıyorum.”
“Peki bu ayakkabılarla kumsalda
yürümek nasıl olacak?”
dedi ters ters.
“Çıkarırız... Zaten kıyı boyunca
yürüyüş yolu var. En az iki
kilometre vardır. Herkes yürüyor.
Kumlara girmemize gerek yok!”
“Evet ama o yolun adı aşıklar
yolu...! Biz aşık mıyız ki?”
Adam gülerek onun elini tuttu.
“Saçma! Yürürüz tabi.! Hadi
gel! En azından birimiz aşık
sayılır!” Sevimli yüzü yine
inatçıydı.
Vildan elini çekmeye çalıştı ama
izin vermedi. Mengene gibi eli,
kendi elini tatlı sert tutuyordu.
Zaten fazla da üstelemedi.
Beceremeyeceğini biliyordu artık.
Üstelik de... böyle el ele
yürümek... güzel mi oluyordu ne?
Turgut ilk kez aşkından açıkça
bahsetmişti ve bu da kendisini
hem rahatsız etmişti hem de...
etkilemişti. Her kadın gibi
beğenilmek hoşuna gidiyordu.
Sevilmek güzel bir duyguydu. Hem
de böylesine yakışıklı ve fiziksel
olarak mükemmel birisi
tarafından sevilmek, gurur
vericiydi. Keşke böylesine kibirli
ve
kendisine karşı böylesine inatçı
olmasaydı. Gelen giden, imrenerek
kendilerine bakıyordu. Uzaktan hoş
bir çift olarak göründüklerini
tahmin ediyordu. Bu beraberliğin
zorunlu olduğunu bilseler her halde
böyle bakmazlardı.
Denize paralel giden yol yarı
aydınlıktı. Ağaçların arasında
parke taşlardan yapılmıştı.
Kendileri gibi yemek öncesi
yürüyüşe
çıkanların bir kısmı geriye
dönmeye başlamıştı bile. Eli
adamın
elinde, konuşmadan yürüdü. Suratı
asıktı. Mutlu değildi. Kafası
karışıktı. Huzursuzdu. Sevmediği
bir adamla birlikte el ele
yürüdüğüne de inanamıyordu.
Arada bir gövdeleri birbirine
değiyordu. Bu temasları minimum
tutmaya çalışsa da çok zordu.
Daha evvel kimseyle böyle
romantik bir yürüyüş

<< 1 ... 4 5 [6] 7 8 >>