yapmamıştı.
Epey yürüdükten sonra, Vildan
başını ona kaldırdı.
“Artık dönelim mi? Çok
uzaklaştık...” dedi yavaşça.
Adam başını salladı. Bu kadar yol
boyunca hiç konuşmayan
Turgut’un ne düşündüğünü merak
etti. Loş ortamda sevimli
yüzündeki ifadeyi anlamak zordu.
“Evliliğimizin, kardeşininki gibi
mutsuz olacak olması, seni
hiç rahatsız etmiyor mu?” diye
sordu Turgut’a. Siyah gözleri
donuk
ama meraklıydı. Onun cevabını
merak ediyordu.
Genç adam durdu. Kızın elini
bırakıp vücudunu ona çevirdi.
Şimdi ikisi de yüz yüze birbirlerine
bakıyorlardı. Turgut bu sefer
ciddi görünüyordu. Vildan gözlerini
adamın alnına dökülen bir
parça saçtan kaçırmaya çalıştı. Elini
uzatıp onları düzeltmemek için
hemen ellerini cebine soktu.
“Ben ne istediğimi biliyorum. Beni
sevebilmen gibi boşuna
hayaller de kurmuyorum. Zaten
mümkün olmadığını sen söyledin.
Beni sevmeyecek kadar inatçı
olduğunu da biliyorum.” Sesi
ifadesizdi.
Vildan derin bir nefes aldı.
Dudaklarının ucuna gelen
sorusuna engel olamadı.
“Ama yine de beni hâlâ
seviyorsun... öyle mi?”
Adam cevap vermedi. Sessizce
duruyordu. Vildan inanılmaz
bir merakla onun cevabını
bekliyordu. Bu cevap kendisi için
hiç
önemli değildi ama yine de
bekliyordu işte... Üç yıldır bir insan
bir
diğerini nasıl sevebilirdi ki? Üstelik
de bu kadar az gördüğü
birisini. Hayatına bir sürü kadın
girip çıktığı halde, kendisini
sevmeyi devam ettirebilmiş olması
çok zordu.
“Beni seviyor musun?” diye ısrar
etti. Bu sefer sesi fısıltı
gibiydi.
Genç adam belirsiz bir nefes aldı.
“Evet!” diye mırıldandı sonra.
Gözleri kızın güzel
yüzündeydi. Sevgisini gizleyebilen
gözleri, birden neşeyle ışıldadı.
“Komik! Değil mi?”
Nedense Vildan duyduğu cevaptan
mutsuz olmuştu.
“Neden?” dedi usulca. Onun
kendisini sevmesinde komik bir
yan
yoktu. “Beni sevmen neden komik
olsun? Bilakis çok acı! Senin
sevgini istemiyor olmam veya
buna karşılık verememem neden
komik olsun?”
“Bence çok komik... Beni
parmağının

<< 1 ... 5 6 [7] 8 >>